Machteloos en radeloos voel ik me, als mijn dochter bijna dagelijks uit school komt met hoofdpijn.
Of als ze niet in slaap kan vallen vanwege toets-stress.
Ze wordt geweldig ondersteund door docenten. Ik zie hoe betrokken en bevlogen de medewerkers dag in dag uit het beste ervan maken.
Toch zie ik mijn levenskrachtige, blije meisje gebukt gaan onder het schoolsysteem. Haar schoudertjes gaan zakken, haar hoofdje ook. En met die van haar de mijne.
Naast moeder ben ik ook portretfotografe en daarmee kan ik een bijdrage leveren voor een gezonder schoolsysteem.
Dit doe ik door licht te schijnen op de wonden. Door zichtbaarheid te geven aan de signalen die kinderen als mijn dochter afgeven.
De vraag rijst: zijn het de kinderen die falen of moet het onderwijs anders ingericht?
Is de vormgeving en invulling van het onderwijs nog wel van deze tijd?
En wat gebeurt er met de kinderen die niet ‘gemiddeld’ zijn?
Wat als de mal jou niet past? Ligt het dan aan jou of aan het vormpje?
De deelnemers van dit project representeren een grotere groep kinderen. Zij laten zien dat er niks mis met hen is. Integendeel, ze lijken haarfijn aan te voelen wat niet klopt aan de manier waarop het reguliere onderwijs is ingericht.
Ze schrijven bij de portretten zelf een tekst over hun ervaring op school. Hun boodschap is kraakhelder en wijs.
Belangrijk vind ik om met de portretten een diepere laag te tonen. Een laag waarin een stukje essentie naar voren komt. Voor mij mag een portret raken.
Mijn natuurlijke interesse in de menselijke psyche en de levenskunst resulteert in zielvolle portretten, waar esthetiek en boodschap samenkomen.
Maatschappelijke projecten nemen een speciale plek in in mijn werk. Onderwerpen die me na aan het hart liggen, zoals het schoolsysteem, onderzoek ik graag door de lens.
Iris Valentina
KINDEREN VAN HET ONDERWIJS 