Amy (14) schrijft zelf:

“School vind ik een vreselijke tijdverspilling. Ik leer er weinig.

Ik moet lange uitleg aanhoren, wat in enkele minuten uitgelegd kan worden en die tijd kan ik niet gebruiken om wél wat te leren. 

Ik vind dat zonde van mijn tijd en ervaar het als frustrerend. 

En het meeste wat wordt uitgelegd weet ik al.

Als de leraar tegen me gaat krijsen, omdat ik zijn uitleg niet begrijp dan vind ik dat ook niet fijn. Als hij zelf de stof niet begrijpt of goed kan uitleggen en ik stel een vraag en hij wordt boos, dan voel ik me machteloos en bang. 

Ik word er kwaad en onzeker van. 

Ik vind het oneerlijk dat ik zo wordt behandeld. Ik kan er toch niets aan doen dat ik zijn uitleg niet begrijp?

Voorbeelden wanneer ik me niet fijn voel op school? Ik ken er genoeg. 

Als een leraar je uitlacht, omdat je iets niet begrijpt? 

Als er andere personen op je af komen en vervelende dingen tegen je zeggen of doen en met hun lichaamstaal je bedreigen? 

Als je bij je keel wordt gegrepen door een medeleerling? 

Als je leraar tegen je zegt dat het wel erg leuk is om je te pesten omdat je zo lekker reageert? 

Als de leerkracht achter je aanrent, omdat je moet nablijven en je het lokaal uitrent, omdat je het niet meer trekt ,omdat de jongens uit de klas je de hele dag hebben lopen sarren en zij gewoon naar huis mogen ‘omdat zij niks hebben gedaan’? 

Het onbegrip dag in dag uit van medeleerlingen en leerkrachten? 

Het terugzetten van 3-ster naar 1-ster werk omdat mijn ogen niet goed werken, maar ik het 3-ster niveau prima aankan? 

Dat ik puzzels van 2 stukjes moest maken, terwijl ik puzzels van 50 stukjes en meer kon maken, maar toch echt eerst moest dat ik de gemakkelijk kon maken?

Dat het werk altijd véél te gemakkelijk is, zodat ik me niet kan concentreren en dat ik dan nog gemakkelijker werk krijg, omdat ik niet snel genoeg ben?

Wat ik wil is me veilig, uitgedaagd, prettig voelen. Aangezien worden voor wie ik ben en niet voor één of ander kind wat geen woordenschat heeft. Niet als kleuter behandeld worden.

Een kind is een individu en niet een nummertje in een schoolsysteem. 

Het is van belang om ieder kind als individu, als mens, te bekijken en niet af te meten aan een gemiddelde of hoe een kind zou moeten zijn. 

Niet alle kinderen passen in het schoolsysteem: houd op met drukken.

Ik ben niet onderuit gegaan op het sociale aspect op school, maar op het schoolsysteem. Door de inrichting van het schoolsysteem krijg ik niet wat ik nodig heb om mij te ontwikkelen.

Mijn droom is om ooit een springwedstrijd te winnen met mijn pony. Mijn plan voor de toekomst is om een paardendierenarts te worden, dus eerst de opleiding tot veearts en daarna verder specialiseren naar paarden.”

Hanneke, de moeder van Amy, schrijft:

“Mijn dochter vertrouwt me toe: ‘Mam, wil je alsjeblieft in me blijven geloven, want jij bent de enige die ik nog over heb die in mij gelooft’.

Van binnen huil ik; hoe kan het zijn dat we in Nederland kinderen zo kapot laten gaan? Mijn kind? Dit is de resultante van 10 jaar – niet passend – onderwijs.

Haar lichaam staat zo stijf van de stress dat ze niet meer kan.

Ik zie de leerkrachten, ze moeten veel: lesgeven aan 30 kinderen, methodes volgen, leerlingvolgsysteem bijhouden, oudergesprekken, en…ook nog de uitjes regelen.

Het is veel, veel om te doen en veel om bij te houden.

Allemaal regelgeving opgelegd vanuit hoe we in Nederland het schoolsysteem hebben ingericht.

Dan nog alle uitzonderingen, dyslexie, dyscalculie, taalachterstand, cultuurverschillen, ga er maar aan staan.

Zware job.

Passend onderwijs: binnen je klas ook nog op verschillende niveaus programma’s in elkaar zetten…..en nu ook nog op handen zijnde wetgeving: alle verzuim straks gaan bijhouden. Een zwembad vol aan regelgeving, aan waar je als leerkracht aan hebt te voldoen. Je bent moe als je klaar bent, aan alle regels hebt voldaan.

Maar dan, dan komt er een moeder, die vraagt om aandacht voor haar kind. Extra aandacht, want het kind is ongelukkig op school.

Ze snapt de opgaven niet, want die zijn multi-interpretabel, ze vindt de stof veel te gemakkelijk en kan zich daardoor slecht concentreren, ze heeft slecht aansluiting met andere kinderen, want ze leeft in een andere belevingswereld dan het gemiddelde kind.

Als leerkracht heb je al genoeg aan je hoofd. Je bent blij als je de kinderen aan het eind van de middag naar huis stuurt. Het kind heeft al dyslexietraining; het is even genoeg. De ouder wordt aangehoord en afgewimpeld, zo weer een lastige ouder te woord gestaan, nu snel de dossiers bijwerken en dan eindelijk naar huis.

Dit is onze ervaring, dit is wat wij zien afgelopen 10 jaar. Alle begrip voor de leerkrachten en schooldirecteuren.

Echter mijn kind wordt al 10 jaar niet gezien, krijgt al 10 jaar te horen dat ze zich maar aan moet passen en niet lastig moet zijn. Ze haalt de toetsen niet dus krijgt steeds gemakkelijker werk.

De reden waarom ze de toetsen niet haalt? Ja, daar kijken we niet naar. We werken volgens de regels, en dat is toetsen en daar de stof op afstemmen.

Mijn dochter is getest met 2 jaar en 10 maanden en daaruit is een ontwikkelingsvoorsprong gebleken; slim kind dus.

Door het onderwijssysteem en de negatieve feedback, is ze nu uitgevallen, zit ziek thuis van de stress omdat ze niet wordt gezien.

Niet zichzelf mag zijn, maar zich moet aanpassen aan een systeem wat blijkbaar niet kan inspelen op haar behoeften.

Mijn dochter en ik gaan er wel komen, maar mijn vraag is: wanneer worden we weer menselijk, kijken we naar elkaar en mogen we gewoon ZIJN?

Kijken we naar het doel: leren op school en het ontwikkelen van kinderen begeleiden in plaats van ‘de regeltjes’ volgen?

Ik denk dat de kinderen én de leerkrachten dan opeens veel leukere dagen krijgen, ipv de hele dag ‘moeten’.  “