Ana (16) schrijft zelf:

“Ik vind school op zich wel leuk en ik vind het altijd gezellig met mijn klasgenoten. Maar ik ervaar heel veel druk door het schoolsysteem en er wordt veel van je geëist.

We gaan van les naar les en tussendoor hebben we ‘’pauzes’’. Dan zit de kantine altijd propvol waardoor ik daar liever niet wil zitten. Er is weinig licht en er zijn bijna geen andere zitplekken. Uiteindelijk beland je dan op een gang op de grond.

Als je even naar buiten wilt, moet je ontzettend veel moeite doen. Na de pauze weer honderden trappen op waar ook heel veel andere leerlingen lopen en je moet je best doen om niet tegen anderen aan te botsen. Soms moet je de trap op rennen met nog half een broodje in je mond, omdat je anders alweer te laat komt voor de volgende les.

Letterlijk en figuurlijk is er weinig ruimte. Eigenlijk worden we met z’n allen in een soort hok geduwd waar we moeten doen wat er wordt gezegd.

In de lessen kan ik soms veel druk ervaren en ben dan bang dat ik een beurt krijg. Ik voel me dan gestrest of ik wel het goede antwoord weet en wil het eigenlijk altijd goed hebben.

Bij sommige docenten durf ik geen fouten te maken, omdat ik die ruimte niet voel bij hen. Ik zie dan aan hun gezichten dat ze niet weten hoe ze ermee om moeten gaan, als een leerling niet het goede antwoord weet.

Ik vind het ook moeilijk als ik een paar dagen heb gemist en docenten of leerlingen vragen daar naar. Ik kan het moeilijk accepteren van mezelf dat ik er vaak niet ben, dus dan praat ik er liever ook niet over met anderen. Dat geeft me dan een slecht gevoel over mezelf.

Ik zou me zelfverzekerd willen voelen tijdens de lessen op school en dat ik me wat meer durf uit te spreken. En ik zou alles wat minder perfect willen doen. Ik zou willen dat ik mezelf zou accepteren, ook als ik niet alles perfect doe of 100% af heb. En dat ik daar zowel door mezelf als door de docenten niet op afgerekend word.

Als ik mijn ideale school zou mogen beschrijven dan zou ik iedere dag veel willen sporten en bewegen! Ik zou heel veel zin hebben om naar school te gaan als er veel aandacht besteed zou worden aan persoonlijke ontwikkeling.

Zodat je jezelf en elkaar kan leren kennen. Ik zou willen dat iedereen zijn eigen vakkenpakket kon samenstellen van dingen die je echt interesseren.

Op school zou iedereen al zijn huiswerk al maken, zodat je dit niet later nog thuis moet doen. De schooldagen zouden korter zijn en woensdag voor iedereen een vrije dag.

Verder vind ik het heel belangrijk dat alle kinderen leren hoeveel je waard bent als persoon, niet dat je alleen maar moet presteren. Dat je van jongs af aan mag weten dat je waarde hebt, waardoor je voor jezelf durft op te komen en dat je jezelf niet naar beneden laat halen door andere mensen. Dan hoef je niet onzeker te zijn en dan hoef je je niet anders te gedragen dan wie je eigenlijk bent. Je hoeft geen schild te op te zetten want dan weet je wat je waard bent.

Elkaar leren respecteren zodat iedereen zichzelf kan blijven. Iedereen is dan gelijk en niemand hoeft meer onzeker te zijn. Een veilige plek zodat kinderen zichzelf durven open te stellen.

De docenten moeten er aan bijdragen dat de leerlingen zich goed kunnen voelen over zichzelf. De nadruk leggen op wat je goed doet en niet op wat je fout doet. Er zijn wel klassen maar deze worden meer gevormd door gezamenlijke interesses waardoor je ook nog van elkaar kan leren.

Ik zou graag willen dat mensen begrijpen dat kinderen liefde nodig hebben. Je jeugd is een heel belangrijk stuk van je leven en dat moet goed worden aangepakt. Ik denk dat dat nu helemaal fout gaat door de hoge druk die kinderen wordt opgelegd. Dat kinderen ruimte nodig hebben om hun eigen keuzes te maken.

Mijn droom: dat iedereen respect voor elkaar heeft en dat ik anderen kan helpen en dat ik het schoolsysteem kan veranderen.

Het hele schoolsysteem zou anders moeten. Kinderen verdienen vrijheid om hun eigen pad te kiezen. Ik wil zelf kunnen kiezen hoe ik mijn leven wil leiden i.p.v. dat ik alleen maar de regels volg die anderen voor mij hebben opgesteld. Als iedereen alleen maar doet wat anderen bedacht hadden, dan zou de wereld de saaiste plek ooit zijn.

Er moet ruimte zijn voor iets wat je zelf wil in je leven. Iedereen heeft zijn eigen droom maar dat blijft alleen maar een droom als je doet wat anderen zeggen. Die droom wordt dan geen werkelijkheid omdat je niet voor jezelf durft op te staan. Mensen kiezen dan alleen maar voor zekerheid en durven nooit uit deze wereld te stappen (met alle regeltjes) om hun droom werkelijkheid te maken.

Als je voelt dat je iets heel erg leuk vindt, volg dat gevoel want dan komt het sowieso goed!

Evelien, de moeder van Ana schrijft:

“Al van jongs af aan merkten we dat Ana heel sensitief was en dat alles sterk bij haar binnenkwam. Ze kon goed onder woorden brengen wat ze van binnen voelde en ook wat ze bij anderen zag en voelde. Om al deze intense gevoelens en indrukken na een schooldag te kunnen verwerken was rust en tijd nodig. Daarnaast hielp bewegen haar ook heel erg, het liefste voetballen op het schoolplein of lekker buiten spelen. 

Op 10-jarige leeftijd bedacht Ana dat er een school opgericht zou moeten worden voor kinderen zoals zij, die gevoeliger zijn, sneller moe of overprikkeld. Een veilige omgeving waar ze in rust en zonder druk zouden kunnen leren en waar ze zichzelf niet hoeven te bewijzen.  Ze overdacht het schoolsysteem vaak hardop en had een hoop gedachten over hoe dingen anders zouden moeten.

Ze was altijd al gevoelig voor de druk die in de onderstroom voelbaar was, de eisen die er op school gesteld werden en de beoordelingen over haar prestaties of fysieke aanwezigheid. Door haar hoogsensitiviteit was ze snel overprikkeld en regelmatig ziek. Ze kon niet om deze lichamelijke signalen heen, maar was dan keer op keer teleurgesteld in haar eigen onvermogen om net als de andere kinderen alles te kunnen doen en vol te houden. In groep 8 kreeg ze een VWO-advies, maar gaf haar juf van toen al aan ‘dat ze dit alleen maar kon halen als ze niet zo vaak ziek was’. Een soort spagaat dus.

Vanaf dat Ana naar de middelbare school ging, veranderde er veel. Waar ze op de basisschool nog kon uitrusten na school of in de pauzes buiten kon spelen, was dit nu allemaal ineens heel anders. In plaats van samen voetballen of spelen op het plein ging de aandacht steeds meer naar social media en verbinden via het scherm.
Ze voelde zich niet prettig in een overvolle klas met 30 leerlingen, was soms angstig voor beurten en voelde de druk om te moeten presteren en goede cijfers te halen. Ze zocht hoe ze aan de ene kant trouw kon blijven aan zichzelf en haar eigen grenzen kon respecteren en tevens kon voldoen aan alle geldende normen, regels en sociale omgangsvormen. Overvol en overprikkeld werd zij gedurende de wintermaanden vaak ziek en liep letterlijk leeg op alle druk.

In de jaren die volgden heeft Ana echt alles uit de kast getrokken om zich staande te houden in de klas en in het hele schoolsysteem. Ze legde de lat heel hoog voor zichzelf. Omdat ze niet anders wilde zijn of op wilde vallen, maar juist ‘net als alle anderen’, groeide haar perfectionisme. Het werd steeds meer alles of niets. Of 100 % inzet en naar school of weer een terugval van ziek en oververmoeid zijn, waarin ze het gevoel had dat ze het toch niet kon. Het werd een weg van veel vallen en opstaan. Tot ze besloot dat dit voor haar echt niet meer ging werken. Ze voelde geen vertrouwen meer dat zij in dit systeem kon passen en we zijn nu op zoek naar een nieuwe vorm van onderwijs die beter aansluit bij wie Ana is en waar ze zich bij kan ontspannen.

Wat ik als ouder merk is dat het huidige schoolsysteem zo opgebouwd is, dan hoog sensitieve kinderen zoals Ana hier snel door overprikkeld raken. En juist deze jongeren voelen haarfijn aan wat er van ze verwacht wordt en zijn vaak ook erg perfectionistisch. Ze willen alles juist heel goed doen en dit kost hen vaak extra veel tijd. Ze gaan niet voor het halve werk. Maar ondanks al hun inspanningen krijgen zij het werk eigenlijk nooit helemaal af en hebben ze daardoor constant het gevoel van falen. Het is simpelweg teveel. Door de overvolle schooldagen (met na school vaak ook nog sport, sociale activiteiten en huiswerk) zie ik dat er veel te weinig tijd overblijft om alle prikkels nog te kunnen verwerken.

Wat ik graag anders zou zien in de toekomst is dat scholen meer ruimte gaan geven aan de totale ontwikkeling van jongeren. Op zowel het cognitieve als zeker ook op het emotionele en mentale vlak. Elke jongere ontwikkelt zich op zijn of haar eigen tempo, met een eigen ritme. Het zou geweldig zijn als jongeren meer de eigen regie mogen hebben over hun leerproces en er ruimte geboden wordt dat zij van binnenuit mogen voelen waar ze heen willen gaan en niet dat dit van buitenaf aan hen opgelegd wordt. Ik denk ook dat het een enorme waardevolle aanvulling kan zijn, als het onderwijs zich ook richt op het ‘mens zijn’ en er meer aandacht wordt gegeven aan persoonlijke groei en omgang met elkaar. Dat een klas als groep meer leert samen te zijn vanuit veiligheid en er daardoor meer verbinding voelbaar is.

In mijn ogen klopt het niet dat jongeren zoals Ana, die graag naar school willen en veel talenten hebben, thuis komen te zitten. Dat er vanuit het onderwijs geen passend antwoord is voor deze groep hooggevoelige jongeren. De klassen zijn in mijn ogen veel te groot, de werkdruk te hoog en er wordt vooral gemeten welke scores een kind behaalt en minder gekeken naar welke behoeften het kind zelf heeft in zijn/haar ontwikkeling. En als je tijdelijk niet meekomt of uitvalt, is het gat wat er valt vaak al snel te groot om dat nog te kunnen inhalen of overbruggen. Tijd voor een pauze is er eigenlijk niet, het is een doordenderende trein die niet kan stoppen.

Het raakt mij als ouder om mijn dochter zo te zien worstelen. Haar jarenlang enorm hebben zien strijden en haar best doen om maar mee te komen. Het is verdrietig om te zien dat ze lange tijd gedacht heeft dat zij het zelf niet kon, dat er iets mis was met haar en dat ze dacht dat zij niet voldeed. Zolang dit systeem zo door blijft gaan, zullen we een maatschappij houden waarin kinderen wordt geleerd dat het prima is om over hun grenzen te moeten gaan, dat ze vooral niet naar zichzelf mogen luisteren en zich moeten aanpassen aan wat er van hen verwacht en gevraagd wordt.

Ik ben ongelofelijk trots op de manier waarop Ana haar eigen weg probeert te zoeken. Dat ze zichzelf vragen stelt en onderzoekt waarom dingen zijn zoals ze zijn. En dat er ook verandering mogelijk is, wanneer je dicht bij jezelf blijft en daarvoor gaat staan!”

Faya (14) schrijft zelf:

“De basisschool ging mij wel makkelijk af, maar de middelbare was heel anders. De druk om te presteren was heel hoog. Elke dag 2 uur huiswerk en minimaal 2 toetsen per week! Ik was veel ziek en voelde me echt niet fijn. Nu zit ik op democratisch onderwijs, waar ik kan bepalen hoe wat en wanneer ik iets doe.

Op het voortgezet onderwijs (mijn vorige school) kregen we Frans,  en degene die de meeste antwoorden goed had kreeg een snoepje. Eerst dacht ik dat het een grap was, maar het was echt! Er hing daardoor een spanning in de klas, echt super vervelend.

Ik houd heel veel van tekenen en schilderen, ik zat dan soms ook de hele avond aan een project te werken. Ik leverde hem dan trots in en kreeg een 7, hoewel het meestal een van de beste uit de klas was. Ik had me blijkbaar niet aan de opdracht gehouden (door lijnen anders te tekenen). Met tranen in mijn ogen liet ik het dan aan mijn moeder zien. Ik vond het vak heel leuk omdat je creatief kon zijn, maar eigenlijk was dat niet creatief. Het was je aan de opdracht houden.

Ik zou me wilen voelen zoals ik me nu voel, weinig stress en geen druk om te presteren.

Ik denk dat ik nu op mijn ideale school zit.  Er zijn geen klassen, dus je kan met iedereen omgaan. Ik volg lessen, maar op mijn tempo.

Mijn droom is dat iedereen de keuze kan krijgen om naar democratisch onderwijs over te stappen.

Ik zou graag willen dat mensen begrijpen dat: kinderen stress hebben van huiswerk en toetsen, en dat kan anders!”

Hannah (15) schrijft zelf:

“Ik vind het lastig dat de docenten doen alsof hun vak het beste en meest/enige belangrijke is. Dat er niet genoeg verdieping wordt geboden en doorvragen wordt weggewuifd omdat daar geen ruimte voor is en andere klasgenoten dat vaak niet begrijpen en/of irritant vinden. De aansluiting met klasgenoten mist vaak en dat maakt samenwerken onwijs lastig, wat je dan eigenlijk weer niet mag zeggen want dat is sneu en niet te bevatten.

Ik loop er vooral tegenaan dat de essentie waarom ik iets moet doen, mist. Allerlei domme en standaard lesstof, boeken en procedures, maar vooral dat er niet naar de kern van het probleem wordt gekeken, maar je hooguit de meest simpele, niet helpende, ‘oplossing’ aangeboden krijgt. Ik denk daarbij altijd aan dat ze de doden takken van de boom afzagen, in plaats van de wortels van de boom water geven.

Het voelt nutteloos en ik voel me dan leeg en afgeleid. Ik heb het gevoel dat dat niet mag en/omdat ik dan een slechte leerling ben. Wanneer ik een keuze maak die goed is voor mij, mijn behoeften en toekomst, word ik egoïst genoemd op school, omdat ik niet met de mentoren/coaches heb overlegd.

En dat komt dan vaak omdat zij niet begrijpen (en vaak ook niet luisteren) naar of waarom ik iets nodig heb (waaronder dingen die ik voor mezelf doe naast school, omdat ik daar blij van word en zodat het goed gaat met me en ook als dat ten koste gaat van school). Zij vinden dat school op de eerste plaats moet staan. Ik vind ontwikkeling, creatieve vrijheid en mentale gezondheid.

Ik had voor mezelf extra lessen geregeld van het vak waar ik moeite mee heb, omdat mijn mentor daar steeds maar niks mee doet en vindt dat ik meer mijn best moet doen. Toen noemde ze mij ‘een egoïste kleuter’. Ik zei dat zij als biologie docent moet weten dat dat pubergedrag is, want, als zij niet helpt, regel ik het zelf (althans, dat probeer(de) ik dus).

Ik wil me vrij voelen. Ik zou willen dat ze me helpen met mijn planning op school en met alles ernaast, en dat ze echt kijken naar wat ik nodig heb, in plaats van wat ik moet doen volgens hun regels.

Mijn ideale school is sowieso met talentontwikkeling, communicatie, omgang en gedrag (een soort nlp) als vakken. De belangrijkste dingen worden op school namelijk vergeten.

Op korte termijn is het mijn droom om mensen te inspireren, helpen en ontroeren met mijn boek(en), theatershow die ik aan het maken ben, muziek en dat ik hen kan helpen en trainen. Ik wil iets creëren dat doorleeft en vernieuwend is.

Er moet meer aandacht besteed worden aan de kwaliteiten die een leerling heeft, in plaats van het cijfer van dat ene schoolvak die niet goed gaat met een punt willen verhogen (koste wat het kost). En dat het niet helpt om een slim iemand met een minder slim iemand te laten samenwerken. Daaruit komt alleen onbegrip en frustratie uit voort.

Zet dan op zijn minst mensen bij elkaar die elkaar kunnen aanvullen, raakvlakken en dezelfde interesses hebben. En ook dat er gekeken moet worden naar hoe oud iemand is en wat diegene nodig heeft, en niet hoe lang iemands lichaam op de wereld is.

School leerde mij dat ik liever alleen ben dan met mensen die ik moet overtuigen dat ik niet raar ben, maar gewoon een andere normaal heb. Het voordeel daarvan, zag ik laatst in, is dat, ik niet lijd onder groepsdruk of bang ben om buiten gesloten te worden en daardoor makkelijker aan mezelf kan werken: ik ben toch wel anders en ik begin er langzaamaan trots op de worden, hoeveel verdriet het me ook brengt. Het kan allebei tegelijk.”

Pauline, de moeder van Hannah schrijft:

“Ik zie mezelf nog staan: aardappels schillend in de keuken. Hannah (3,5 jaar oud) komt binnen met een popje op haar arm. ‘Mama, twee keer één zou nul zijn, als de nul een één was’, zegt ze en loopt weg om haar popje toe te dekken.
In mijn hoofd loop ik na wat ze zegt: ‘Als de één een nul is, is twee keer nul… nul.’

Mijn wenkbrauwen vliegen omhoog, ik voel me verbaasd, verwonderd, trots…  en eerlijk gezegd ook bang en bezorgd. Want: ‘wat moet ik met dit kind?’ vraag ik mij af.

Hannah is serieus, denkt veel na, kan op vierjarige leeftijd al tot 1000 tellen en maakt in een razend tempo vijf puzzels tegelijk, met alle stukjes door elkaar heen in een grote bak.

Op school heeft Hannah het moeilijk. Dat begint al op de peuterspeelzaal. Ze heeft hele andere interesses dan haar leeftijdsgenootjes en blinkt uit, zonder haar best te doen. Wat vaak resulteert in jaloezie en onbegrip.

Hannah’s broer is zes jaar ouder en heeft ADHD, ASS en een laag IQ, waardoor hij veel extra zorg nodig heeft, op onverwachte momenten. Die zorg kan niet uitgesteld worden. Mijn man en ik doen ongelofelijk ons best om alle ballen in de lucht te houden, maar zien met lede ogen aan dat vooral Hannah veel tijd en aandacht tekort komt.

Als ze vijf jaar is zegt ze: ‘Ik lijk wel een engel. Ik zweef hier rond en niemand ziet mij.’

Op een dag moeten mijn man en ik op school komen. De juf legt uit dat Hannah heeft gezegd dat zij volgende maand zeven wordt. En wij moeten Hannah terechtwijzen, omdat het een leugen is.
Maar dat zijn wij niet zomaar van plan! Wij zijn juist ontzettend benieuwd WAAROM Hannah dat zegt! Want zij weet dondersgoed dat ze zes wordt.

We ontdekken dat Hannah zelf weet dat ze haar leeftijdsgenoten ver vooruit is en dat ze hen daar niet mee wil kwetsen. Dus als zij een jaar ouder is, dan klopt het weer. We hebben zó met haar te doen; zó jong en dan al zó nadenken en wéten dat je er níet bij hoort.

Op haar zevende krijgt zij de diagnose hoogbegaafdheid. Voor haarzelf een opluchting, want ze zegt (met een diepe zucht): ‘Oh gelukkig, nu weten jullie het ook.’

Ondanks het grote leeftijdsverschil haalt Hannah haar broer al op jonge leeftijd, op alle fronten in. Wat voor hem vaak pijnlijk is en voor veel onderlinge spanningen zorgt. Hannah is allergisch voor alle hulpverleners die bij ons thuis komen en op school is het al niet veel beter.

Wat docenten tegen haar zeggen… Werkelijk vreselijk en gewoon midden in de klas, met iedereen erbij: ‘Hoezo snap je dat niet? Jij bent toch zo hoogbegaafd?!’ of ‘Nee, jij mag het antwoord niet zeggen, want jij weet het al en de andere kinderen niet.’ En: ‘Ga jij maar op de gang zitten, dan leg ik dit uit aan de andere kinderen.’

Jarenlang loopt ze rond met haar ziel onder haar arm, wacht ze de hele dag totdat ze eindelijk naar huis mag om te doen wat zijzelf graag wil en leren. Ze is altijd alleen, wordt gepest en uitgemaakt voor arrogante betweter.

Op het VWO ontdekt de wiskundedocent dat Hannahs antwoorden vaak goed zijn, maar dat de methodes die zij gebruikt zelfverzonnen zijn. En omdat je én een punt krijgt voor de juiste methode én voor het juiste antwoord, kan Hannah geen voldoende halen.

Omdat zij nooit geleerd heeft, weet ze niet wanneer ze het weet en wanneer ze kan stoppen met leren. Ze weet eigenlijk niet eens wat leren ís. Begrijpend lezen is een crime. Ze weet niet wat hoofd- en bijzaken zijn, want zij vindt alles belangrijk. En met vijf talen in haar pakket heeft ze dus een groot probleem.

In groep 8, VWO 1  en VWO 2 gaat ze maanden niet naar school. Ze kan het niet meer opbrengen. Corona is voor haar geweldig en ze leeft helemaal op. Ze leest tientallen boeken over zelfontwikkeling, NLP en begint met de verwerking van haar verdriet door alles op te schrijven.

Dit resulteert afgelopen november in een autobiografisch boek: “Het Hoogbegaafde Zusje in een Autistische Familie’ wat hard op weg is om een bestseller te worden.

In oktober 2022 (in VWO 5) loopt Hannah opnieuw vast op school. De druppel is een kwetsende uitspraak van haar nieuwe mentor. Sindsdien is Hannah thuis. Is dat erg? Nee. Het is juist goed.

Wij zien een prachtig meisje. Opgelucht met hernieuwde levenslust.

Vorige week rondde ze met veel succes haar NLP practitioner opleiding af en met haar tweede boek is ze bijna op de helft. ‘Mam, ik wil NLP coach worden en boeken schrijven. Daar hoef ik niet voor naar school.’ 

Dat klopt, schat.”

Roelie (16) schrijft zelf:

“Ik herinner mn basisschool tijd echt als iets leuks. En de eerste 2 jaar van mn middelbare ook wel. Tot in de derde begon ik steeds meer in mn hoofd te zitten en namen angstgevoelens steeds vaker over en dat gebeurde op school. School kostte me heel veel energie en zag ik niet meer als een plek waar ik kwam om te leren maar om mn dagen door zien te komen.

Dan voel ik angst die me overneemt door scenario’s in mn hoofd waar ik helemaal in ga zitten en dat neemt me dan nog wel is over. En als ik dat heb probeer ik meestal rust op te zoeken of muziek op te zetten. Soms neemt het je dan nog steeds over en kan je er maar het beste het er laten zijn wat ik nog steeds heel lastig vind.

Ik was al met een vervelend gevoel van huis gegaan en ik dacht ik ga het gewoon doen. Maar eenmaal toen ik in de les zat begon de angst maar op te lopen en leidde dat tot een hele nare paniekaanval dat ik zelfs net meer goed kon lopen en dat is voor mij echt een trauma geworden.

School moet veilig zijn en als een plek waar ik naartoe ga om dingen te leren en het ook gewoon leuk te hebben.

Mijn ideale school is in de natuur met paarden er omheen en een systeem dat je veel vrijheid bied en er begrip en hulp is als je struggelt met wat dan ook.

Mijn droom is om andere mensen blij te kunnen maken en daar ook echt langdurig iets aan hebben. Zowel met mn muziek als wijze lessen en verhalen. En om ooit een eigen paard te hebben aan huis.

Stel je open want elke leerling heeft een verhaal die verdiend gehoord te worden en niet binnen alle regels geduwd moet worden maar vrijheid en perspectiefverandering verdiend. “

Daan, de moeder van Roelie schrijft:

“Roelie is een diep denkend en voelend mens. Altijd al geweest. Ze beleeft dingen intenser dan de meesten. Dat maakt haar krachtig en kwetsbaar tegelijk.
Ze voelt haarfijn aan wat voor haar oprecht en echt is, waardoor ze moeilijk mee kan bewegen in dingen die voor haar niet kloppen. 

Ze denkt diep na over zichzelf en de wereld; wil graag dingen doen die zin hebben en betekenisvol zijn. Toen ze jonger was huilde ze wel eens om haar toekomst en de toestand van de wereld. Ze heeft ons zo vaak gevraagd waarom ze geen dingen op school leert die nu zo hard nodig zijn om onze wereld opnieuw vorm te geven. 

School in haar huidige vorm heeft Roelie heel veel stress gegeven. Ze kon zich niet aanpassen aan wat er van haar gevraagd werd. Ze raakte steeds verder van zichzelf verwijderd en kreeg steeds meer moeite om zich staande te houden in een systeem dat voor haar niet werkte. 

Ze kreeg last van angst om naar school te gaan, kreeg paniekaanvallen en belandde in een neerwaartse spiraal. Ze benoemde vaak dat het voelde alsof ze tegen zichzelf in moest gaan, omdat ze dacht dat dat moest. 

Totdat ze op een dag, helemaal moe gestreden en ‘op’, letterlijk door haar benen zakte op de trap voor de school.  
Nu ze een tijdje thuis is en tot rust is gekomen, voelt ze dat er in wezen niks mis is met haar. Ze zegt dat sinds de druk is weg gevallen, ze zich weer herinnert wie ze eigenlijk is. 

Dat vind ik een hele belangrijke kanteling in haar perspectief op wat er is gebeurd. Van een gevoel van falen en ‘ik ben niet goed genoeg zoals ik ben’, ziet ze nu dat ze zichzelf veel te lang in een mal geprobeerd heeft te duwen die haar niet diende. 

Wij hadden als ouders steeds meer moeite om haar naar school te moeten duwen en de klachten die ze kreeg te zien verergeren. We nemen onszelf nog wel eens kwalijk dat we dat zo lang geprobeerd hebben. Ook dat voelt als onderdeel van het systeem: doorlopen terwijl je ergens heus wel weet dat je tegen de stroom inzwemt. 

Het loslaten daarvan heeft ons ook opgelucht en de ruimte gegeven om onze dochter weer echt te kunnen zien.

Roelie kan heel goed onder woorden brengen wat ze voelt en beleeft, maar ook wat zij nodig heeft en zou willen leren. 

Ze heeft het plan om haar levensverhaal in een boek(je) te gaan gieten, omdat ze vindt dat andere geluiden, zoals die van haar, gehoord moeten worden. Want dan gaat er hopelijk iets veranderen. Dat de andersdenkenden juist degenen zijn die de weg wijzen naar een nieuwe vorm van onderwijs in de toekomst. Waarbij het onderwijs een antwoord gaat zijn op de kwaliteiten die we nu en in de toekomst zo hard nodig hebben.

Ik geloof in de kracht van kwetsbaarheid en ons werkelijke zelf te delen met de wereld. Dat Roelie het lef heeft om zichzelf hier op deze manier te laten zien, zegt denk ik genoeg. Ik voel daardoor veel vertrouwen dat zij haar plek in deze wereld zal vinden, juist vanuit de bevestiging dat ze die zelf mag gaan ontdekken.
Onze kinderen zijn onze grootste spiegels. Zij laten ons vanuit hun puurheid zien waar wij als volwassenen vaak aan voorbij gaan.”

 

Juno (11) schrijft zelf:

“Ik wil nu eigenlijk niet meer denken aan hoe ik me op de basisschool voelde. Ik zit nu op het VO en het gaat nu wel beter.

Tot en met groep 3 zat ik veel alleen. De andere kinderen en ik begrepen elkaar niet. Ik was vaak boos, want dan hadden we een spel bedacht met regels en dan hield niemand zich eraan. Ook haatte ik het schoolwerk, vooral als ik letters moest leren met de letterfee. Een week lang de i leren, terwijl ik al kon lezen en schrijven. Zo saai. Ik haatte alles aan school. Het was er druk en ik kreeg er veel stress van. 

Na groep 3 mocht ik door naar groep 5 en kreeg daar twee goede vrienden, dat hielp erg. Toch was het af en toe moeilijk omdat ik me nog steeds vaak verveelde en stress kreeg van de drukte in de klas. Ik zit nu in de brugklas en heb nu vrienden en meer te doen, waardoor het leuker is. Wiskunde is interessant en Latijn ook. En techniek en alle beeldende vakken. 

Ik vind school zonde van mijn tijd. Ik zou het liefste elke dag iets maken of ontwerpen. Muziek maken of sporten. Toch werk ik hard voor school, omdat ik later een goede baan wil hebben, want dat is nodig om te leven. Maar zonder school zou ik nu een fijner leven hebben. Dat vind ik een dilemma. Als de wereld nou een beetje mooier zou zijn, dan was er geen geld nodig. Dan hielpen we elkaar en zorgden we dat iedereen kon wonen en eten. Dan was het ook geen wedstrijd om geld te verdienen en hoefde ik überhaupt niet naar school. Lijkt me ideaal.”

Ouders:

“Juno was vanaf het allereerste moment een heel alert kind. Snel in alles, en vooral ook intens in hoe ze dingen beleeft. Alles wat ze doet, doet ze met volledige overgave. Ze is muzikaal, creatief en beweeglijk en denkt over alles diep na. Dat levert vaak prachtige creaties op, maar ook vaak veel frustratie en daardoor soms onbegrip van de omgeving. Ze is heel zorgzaam en wil het eigenlijk graag iedereen naar de zin maken, maar overweegt daarbij zoveel verschillende mogelijkheden dat ze zelf in de stress schiet, wat dan door anderen negatief geïnterpreteerd wordt. Nu ze ouder is, heeft zij (en wij als ouders) dat beter door, maar toen ze klein was, leidde haar intense denken en voelen vaak tot paniekaanvallen waarin je geen contact met haar kon krijgen. Een schooldag vroeg zoveel van haar, dat ze thuis standaard over de toeren raakte. Dat was zowel voor haar als voor de rest van het gezin niet gemakkelijk.

Pas in de lockdown door corona (9 jaar) kregen we echt door hoeveel naar school gaan van haar vraagt: de eerste dagen moest ze wennen aan de nieuwe situatie, maar al gauw verdwenen al problemen als sneeuw voor de zon. Ze besloot dat schoolwerk wel af kon op maandag, deed dat dan ook geheel zelfstandig en besteedde de rest van de week aan de dingen die ze echt leuk vindt: bakken, sporten, tekenen, programmeren en klussen. 

Er zijn meerdere momenten geweest waarop het leek alsof ze uit zou gaan vallen in het onderwijs. Maar gelukkig hebben we heel erg geboft met fijne leerkrachten die zoveel ze konden, probeerden aan te sluiten bij Juno’s behoeften en haar veel autonomie gaven. Dat heeft haar door de basisschool heengesleept. Nu zit ze op een school met veel creatieve vakken en veel aandacht voor het individu en heeft ze fijne vrienden. Iemand zei ooit: de tijd helpt. En dat is ook zo. School zal nooit haar favoriete tijdverdrijf worden en levert nog steeds vaak stress op, maar we zien wel een gelukkiger kind.”

Guusje schrijft zelf (14):

“School, ik zie het nut er niet van in. Het is zo onnodig om kinderen een basis voor te schotelen dat ze moeten leren. Ik zou zoveel liever gelijk in de praktijk leren in plaats van eerst minstens 12 jaar lang iets te doen wat ik niet leuk vind tot ik uiteindelijk mag leren wat ik wil leren, waarvoor ik achteraf gezien die basisleerstof helemaal niet nodig had.

Ik wordt niet gezien op school zoals ik ben, al heb ik me op mijn eerste basisschool wel láten zien. Ik vertelde alles over hoe ik in het leven stond, maar nadat ik in de klas half instortte, ben ik van school gewisseld.

Op die school deelde ik niks meer, mijn vertrouwen in de mensen was weg. Ik deelde zelfs niets meer met mama of vrienden. Nu pas begin ik weer een beetje vertrouwen te krijgen en met de tijd laat ik steeds meer zien van mezelf.

Ik voel me klein. Ik wordt geplaagd en beoordeeld op wat ik zeg en geloof. Vooral door mijn medeleerlingen.

Er was een keer dat ik een aantal dingen onder woorden bracht, afgesloten van het grote lokaal, met een aantal leerlingen. In eerste instantie voelde het veilig en oké. Ik werd er niet op afgerekend. Maar toen ik iets zei, wat blijkbaar niet helemaal de goede timing was, veranderde de sfeer gelijk.

Het was niet meer veilig, ik voelde me aangevallen. Ik zat in m’n eentje in een lokaal waar geen leraren bij waren en ik moest voor mezelf opkomen. Het was nog niet lang geleden dat ik me nog volledig afsloot en helemaal niets deelde, dus ik stond absoluut niet stevig in m’n schoenen.

Ik ken er nog wel meer. Ik ben, om de meest onzinnige reden, bij de keel gegrepen door een medeleerling, werd vrijwel bijna heel mijn basisschooltijd behandeld door mijn medeleerlingen alsof ik een virus was, besmettelijk. Ik kreeg nooit contact met anderen, ik was “anders”.

Ik bleef aardig in de hoop dat ze me ooit, op een dag, zouden gaan zien zoals ik was: Een aardig meisje dat graag helpt en voor iedereen opkomt. Letterlijk. Ik ben een keer, volledig bewust van wat ik deed, opgekomen voor degene die me heel die basisschool al pestte. En ik heb er nooit iets voor terug gekregen.

Veilig, zo wil ik me voelen op school. Ik zou willen dat ik mezelf kon zijn zonder raar aan gekeken te worden.

Wat ik wil qua school is 1 op 1. Je mag leren wat je wilt leren, van iemand die dezelfde passie heeft. Ongeacht leeftijd. En misschien dat leerling en leraar duo’s dan eens in de zoveel tijd op een bepaalde plek bij elkaar komen en dat leerlingen kunnen kijken naar wat de andere kinderen doen en geleerd hebben.

Lessen niet in een gebouw maar in de buitenlucht, of op een nodige locatie voor die les.

Vrij, open, met ruimte voor eigen initiatief en ideeën, zonder regels. En met regels bedoel ik meer richtlijnen, regels waar de mensen van het onderwijs tegenwoordig helemaal aan vastgrijpen. Ze mogen niet meer afwijken van die richtlijnen. En dat wil ik niet.

Dus; zonder richtlijnen, in vrijheid. Ook de leraar. Die moet ook losstaan van programmeringen en richtlijnen.

En bovenal: Gelijkwaardigheid. Dat is iets wat ik heel graag zou willen zien in het onderwijs.

Mijn droom is om uiteindelijk een stichting op te richten voor dieren die hulp nodig hebben. Op welke manier dan ook. Sinds ik klein ben wil ik al dierenarts worden en dit wil ik nog steeds.

Maar helaas is dit niet mogelijk op de manier die het onderwijs nu bied, omdat ik door teveel druk en theorie blokkeer, ik kan niets meer en word ziek. Daarom doe ik nu, in plaats van VWO, mavo. En zelfs dat niveau was te hoog gegrepen geweest als ik nu niet geholpen werd door leraren om toch een diploma te halen, op een manier die wél te doen is.

Laatst moest ik een betoog schrijven voor een vak, ik raakte gelijk in paniek en in de stress. Die manier van leren is gewoon niet geschikt voor mij. Maar dierenarts is en blijft mijn grootste droom. Ik heb altijd een vrij specifiek beeld gehad van mijn toekomst, ik wil altijd al een paard hebben, mijn grootste hobby is dan ook paardrijden. Ook het liefst zonder hoofdstel en zadel, gewoon helemaal vrij zonder regels. Dat past nogal bij mij. 😛

Mensen moeten tot het besef komen hoe makkelijk de wereld eigenlijk in elkaar zit, want het is niet alleen het schoolsysteem. Het is de hele maatschappij.

Mensen zoeken oplossingen voor problemen die ze zelf gecreëerd hebben. Het is zoveel makkelijker dan dat we het onszelf nu maken.

Er zijn richtlijnen, er is een weg die ieder kind moet bewandelen voor een succesvolle baan later. Maar als die kinderen de toekomst zijn van onze wereld, en van jongs af aan al niet mogen doen wat hun eigenlijke passie is, hoe zullen ze dan ooit “succesvol” worden op hun eigen manier?

Deze maatschappij, dit schoolsysteem, is erop gemaakt om mensen hard te maken voor zichzelf, de plichten en verwachtingen vanaf de buitenwereld boven hun eigen behoeftes stellen. Dát is het enige dat dit systeem de mensen bijbrengt, en niets anders.

Ik ga een paar keer in het jaar naar een plek die ik als een tweede thuis beschouw, ik kan daar mezelf zijn ondanks dat er maar enkele andere kinderen zijn. Wie je ook bent, hoe je er ook uitziet, hoever je ook bent, hoe oud of jong je ook bent, je bent evenveel waard als de rest. Niemand is meer of minder dan de ander daar.

En dat is waar onderwijs en maatschappij op gebaseerd zou moeten zijn, onder andere. Gelijkwaardigheid. Ik leer daar veel meer dan waar dan ook en ben dankbaar dat ik daar terecht kan. En de boodschap die ik er de laatste keer dat ik daar was vooral uithaalde: De plek maakt niet uit, JIJ bent de enige die JOUW leven leuk kan maken, of kan veranderen. <3″

Anita, de moeder van Guusje, schrijft:

“Guusje heeft school nooit leuk gevonden. Ze begreep niet wat ze daar moest doen. Ze was altijd in het hier en nu, van kleins af aan, in haar eigen belevingswereld. Wanneer ik haar twee dingen achtereen vroeg was ze de eerste vraag al weer vergeten. Ze heeft een lange verwerkingstijd, neemt veel waar. Ze kan niet het ene boek dicht slaan en het andere openen, dat kan ze gewoon niet.

Vanaf groep vier kwam ze somber thuis, afwezig. De dagelijkse huilbuien beginnen, avond na avond, elk schooljaar opnieuw had ik een huilend kind naast me in bed: ‘mama, hoef ik morgen niet naar school?’ “Ik kan het echt niet meer mam, Ik weet niet waarom. Ik ben geen normaal kind. Die woorden zijn nog niet uitgevonden wat school doet met mij.” 

Ze zou een lees achterstand hebben terwijl ze die zomervakantie zes boeken las. Ook haar rekenen liet te wensen over en ze voelde zich heel alleen. We veranderen van school na de herfstvakantie in groep vijf waar we te horen krijgen dat Guusje erg ontwikkeld is in haar woordenschat. De nieuwe meneer speelt met pepernoten in de rekenles en verzekert ons dat ze alles snapt. Ze is alleen een beelddenker dus je moet het anders brengen.

De nieuwe school geeft even meer rust. In groep zes heeft ze meerdere juffen door ziekte en zwangerschap. Ze ervaart veel druk en ‘moeten’ waardoor ze vast loopt. Ze krijgt ondersteuning door een intern begeleidster (de tweede inmiddels) en privé bezoeken we een therapeute. Deze laatste stelt dat ze vreselijk moe en boos is wat ze niet uit waardoor ze inmiddels ook fysieke klachten heeft.

Haar schoolschriftjes spreken voor zich: “Ik ben gestrest, ik ben boos, verdrietig en zenuwachtig. Ik word figuurlijk overal heen getrokken waardoor ik uit elkaar spat. Ik weet het echt even niet meer.” “Als het om school gaat voel ik me net een vogeltje in een kooi omdat ik moet.”

Ik houd haar thuis als het niet gaat en neem haar zoveel mogelijk in bescherming. In een weekeinde kon ze niet meer lopen, letterlijk niet meer opstaan, zo was haar ziel in verzet. Ze is veel gepest, vind niet snel aansluiting bij andere kinderen. 

Guusje is heel zacht van karakter, puur en krachtig. Ze is creatief en wijs. Bewust in alles wat ze doet. Ze leeft in het hier en nu en dat past niet in deze maatschappij waarin we vooral met de toekomst bezig zijn en ‘doelen moeten behalen’.

Inmiddels in groep drie van haar huidige Agora school beseffen haar begeleiders dat zij niet geeft om prestaties, niveaus of diploma’s en dat Guusje blokkeert onder de minste druk. Hiervoor hebben we ook de nodige gesprekken gevoerd en ze wordt nu wel gezien en gehoord, daar doet men echt hun best nu om Guusje zoveel mogelijk de ondersteuning te bieden die zij zelf wilt.

Moe gestreden om te voorkomen dat mijn dochter ‘gelabeld’ werd omdat ze niet in “het systeem” past zie ik ook dat alle ervaringen ons in onze kracht hebben gezet. Guusje weet wat ze wel of niet wilt en laat zichzelf niets opleggen. 

Ik ben geen leerkracht maar dat je les geeft aan kinderen zegt niets over jouw persoonlijke ontwikkeling. Mensen laten zich te gemakkelijk dingen ‘opleggen’ waar ze met hun hart niet achter staan maar laten zich sturen door angst. Kinderen spiegelen ons, zij geven SIGNALEN. Mijn wens is dat we hiernaar gaan luisteren. LIEFDE is de sleutel. Liefde is de basis voor Creativiteit en Vrijheid, zij gaan hand in hand.

Het school systeem houdt vast aan kaders die honderd jaar oud zijn. Dit getuigt niet van creativiteit en vrijheid en zal niet vanuit ‘bestaand beleid’ veranderen. Onze kinderen zullen dit veranderen samen met ons, ouders, leerkrachten, coaches en begeleiders. Laten we samen in onze KRACHT gaan staan. “

Mila schrijft zelf:

“Ik ervaar school als een plek waar je jezelf het meest zou moeten ontwikkelen. Je word in een hokje geplaatst en je moet je aanpassen aan de leerlingen om je heen. School moet je net lekker liggen om het leuk te vinden, maar helaas heeft niet iedereen dat.

Ik voel me alsof niemand mij accepteert. Ik voel me leeg en niet gewild. Dit komt, omdat de groep het leuk heeft en mij er dan bijvoorbeeld niet bij betrekt of omdat ik anders ben dan hun.

Ik zat bij mijn groepje en ik werd compleet genegeerd. Als ik wat zei reageerden ze daar niet op en gingen ze veder met hun gesprek.

Ik zou mij geaccepteerd willen voelen en ik zou graag dat mensen mij zien zoals ik ben.

In mijn ideale school zitten leerlingen die elkaar accepteren en niemand buitensluiten.

Mensen moeten begrijpen dat ze moeten luisteren naar wat de leerlingen willen en ze moeten kijken hoe de leerlingen zich voelen.

Mijn droom is dat ik succesvol word en later een bedrijf kan runnen waarbij iedereen ook geaccepteerd word en word gezien voor wie zij zijn.”

Mariëlle, de moeder van Mila, schrijft:

“Sinds september zit Mila op het MBO, een hele overgang van de mavo naar het middelbare. Grote klassen waar de helft maar steeds aanwezig is. Omdat men niet zo zwaar tilt aan school, en liever op bed blijft liggen.

Gelukkig gaat Mila de dagen dat ze naar school moet met plezier daar heen.

Helaas heeft ook 2 dagen online les, dus thuis achter de pc. En 1 dag per week vrij voor huiswerk. Deze online lessen zijn natuurlijk minder fijn, geen contact met de leraar, en leerlingen, ook niet iedereen is tijdens deze lessen aanwezig of wel maar dan te laat. Dat gaat weer ten koste van de online les.

Ik merk en hoor van Mila dat zij tijdens zo”n online les ook minder durft te vragen als zij iets niet begrijpt. Iedereen hoort haar dan en is blijkbaar minder fijn dan gewoon een vraag in de les te vragen aan de docent.

Ook zijn er de laatste tijd te pas en te onpas leraren ziek of gaan weg, waardoor er veel lessen worden gemist. Zoals Spaans, daar is de docent van school af, eer er weer een nieuwe docent is ben je weer een paar lessen verder, zo zonde.

Dus ook ik ben  niet altijd even tevreden over het onderwijs. Beste is elke dag naar school en niet achter een beeldschermpje de lessen volgen.

Ook word er hopelijk wat gedaan aan het leraren tekort zodat alle lessen gewoon gegeven en gevolgd kunnen worden. De leerlingen moeten nl wel de toetsen maken, ondanks de gemiste lessen.”

Mack (14) schrijft zelf:

“De basisschool vond ik heftig. Ik had een juf die het probeerde aardig te zeggen, maar haar toon en de manier hoe ze het zei klonk of dat ik niets kon.

Ik zat eerst op een middelbare school welke heel prestatie gericht is, dat vind ik niet leuk. De school waar ik nu op zit gaat meer over hoe je het leven moet leven.

Soms krijg ik een heel naar gevoel in mijn buik. Alsof de stress en de zenuwen tien x zoveel erger worden. Hoe dat komt weet ik niet.

Een keer had ik zoveel stress had voor mijn spreekbeurt dat ik een bloedneus kreeg tijdens mijn spreekbeurt.

Hoe ik me wil voelen? Blij, gelukkig, geen problemen, want daar krijg stress van.

Mijn ideale school: je komt binnen en het is een hele, hele grote school. Als je in het lokaal zit en je krijgt teveel prikkels en stress, dat je even weg kunt om bijvoorbeeld naar een ruimte met een grote klimwand, speeltoestellen of skatebaan te gaan. Of dat je lekker naar buiten kan, een bos waar je lekker in kunt lopen, waar je in bomen kunt klimmen, beestjes zoeken…

Mijn droom is om… tsja… om de wereld rond te zeilen in mijn eigen zeilboot. Ik woon liefst in de natuur, zonder mensen om mij heen, want die willen zoveel van mij. 

Karin, de moeder van Mack, schrijft:

Met zijn bijna 6 jaar stapte Mack in Nederland groep 3 binnen. We woonde hier net een paar dagen. Taalachterstand en het wennen in Nederland was geen onderwerp, wel zijn niveau. Er werd veel van hem verwacht en de prestatiedruk bracht hem in totale paniek. We zagen hem met de dag ongelukkiger worden.

Op een gegeven moment stond hij van gekheid tegen mij aan te schreeuwen, gillen, te schoppen en slaan. Ik heb hem stevig vastgepakt en ben met hem op de grond gaan liggen. Aangemoedigd alles eruit te gooien, zo hard gillen als hij kon!

Deze hele periode is een grote waas voor hem. Het enige wat hij er nog van weet, is dat ik elke schooldag buiten moest zwaaien en hem hartjes met kusjes toe blies.

Op zijn verzoek lieten we hem in groep 4 van basisschool veranderen. De laatste twee jaar heeft hij moeten aanhoren wat er allemaal niet goed was aan hem, met als gevolg hij eind groep 7 op uit stond. Wat we ook probeerde, hij ging niet meer aan. Na vele gesprekken met de school zei hij aan het begin van groep 8 ‘Mam, het is goed zo. Je hebt je best gedaan. Ik hou het nog wel een jaartje vol hier’.

Mack is vorig schooljaar van middelbare school veranderd, omdat grensoverschrijdend gedrag werd weggepoets met zijn slechte resultaten. Nu zit hij op een VMBO-school waar ze de kinderen zien, de docenten dichtbij ze staan en het welzijn van de scholier voorop staat. 

Het valt mij op dat basis- en middelbare scholen het ‘probleem’ doorgaans bij het kind neerleggen. ‘Uw kind heeft hele erge faalangst, daar moet hij/zij écht iets aan doen. Tot ziens!’ of ‘Uw kind heeft een leerachterstand, daar moet hij/zij écht harder aan werken. Succes ermee!’.

Inmiddels weten we dat Mack een Beelddenker is en heeft hij zijn faalangst aardig onder controle. Uitleggen hoe het brein werkt en handelt, kan zoveel inzichten geven en kinderen laten groeien in hun eigen ontwikkeling.

Het onderwijssysteem is ingesteld op taaldenkers, terwijl er genoeg beelddenkers zijn. Ik hoop met mijn Beelddenktrainingen steeds meer scholen te bereiken. Wanneer ik een training geef aan een nieuwe groep scholieren, breken na enkele minuten hun gezichten open en komt er een grote glimlach tevoorschijn. Ineens zien ze geen lappen met tekst meer. Ze maken het tijdens deze training helder voor zichzelf, waardoor er zomaar onverwachte motivatie kan optreden.

Mack is lief, talentvol, geïnteresseerd, empathisch, één met de natuur en de natuur met hem, gevoelig, filosofisch, sociaal, vindingrijk, wijs, goed in sport, puur en oprecht. Hij komt er wel op zijn eigen plezierige tempo en manier.

________________________________

‘Er was eens een knul op het water

Die is niet zo bezig met later

Een erg vrije geest

Altijd al geweest

Bij hem geen overbodig gesnater’

Geschreven door een juf die Mack zag, ter gelegenheid van zijn afscheid in groep 8

Maysa (15) schrijft zelf :

“Ik was altijd enorm nieuwsgierig en hield van leren. Ik merk dat door de manier waarop school werkte dat die nieuwsgierigheid steeds minder werd, en dat het me steeds meer moeite koste om bijvoorbeeld te lezen.

Ik heb sinds lezen een verplichting is geworden op school, nooit meer echt een fysiek boek kunnen lezen. Terwijl ik vroeger echt een boekenwurm was.

Er was vaak stress om huiswerk en dat ik dingen niet kon halen, ik had enorm last van weinig motivatie en na een tijdje deed ik vrij weinig meer. Ik had ook niet het gevoel dat ik ondersteunt werd door mijn docenten/mentor.

Toen ik praktisch niet meer naar school ging, en ik veel gesprekken had met mensen van school en de leerplichtambtenaar, merkte ik ook dat ik bijna een paniekaanval kreeg als ik het weer over school moest hebben.

Ik merkte in de 1e rond de corona tijd dat ik anders behandeld werd omdat ik hoogbegaafd was, mijn mentor stelde zelfs voor dat ik naar een andere school ging omdat ze me niet konden ondersteunen. Terwijl de hulp die ik nodig had helemaal niet zo speciaal was, het klonk voor mij meer als een excuus.

Mijn hoop voor de middelbare was dat ik niet als anders gezien werd, ik had specifiek die school gekozen omdat ik enorm gepest werd op de basisschool. Ik wou me weer “normaal” voelen.

Veilig en begrepen, zo wil ik me voelen. Dat ik de hulp krijg die in nodig heb, onafhankelijk van wat ik ben. En dat ik nuttige dingen leer, die ik op latere leeftijd kan gebruiken.

Mijn ideale school is een plek waar je jezelf kan zijn, waar je gepaste hulp krijgt en er aandacht is voor het welzijn van de leerlingen.

Er moet betere ondersteuning zijn voor mensen die bvb moeite hebben met leren, iedereen is anders en werkt op een andere manier. Iedereen in hetzelfde hokje forceren zorgt voor veel jongeren die moeite krijgen met school en leren of er zelfs mee stoppen.

Het is belangrijk dat iedereen een kans krijgt om naar school te gaan, zeker met hoe belangrijk een diploma hier in Nederland is.

Mijn droom is om de acteer wereld in te gaan, ik doe sinds m’n 6e theater en heb van jongs af aan er altijd al van gehouden. Het liefst zou ik naar Royal Acadamy of Dramatic Art in London gaan.”

Linda, de moeder van Maysa, schrijft:

“Alhoewel ze alweer 2 jaar ‘verlost’ is van het ziekmakende schoolsysteem, is ze toch nog steeds niet volledig ontschoold merk ik wel. Heel moeilijk om die patronen, dat overlevingsgedrag, doordat ze zich jarenlang niet veilig en gezien voelde op school, weer los te laten.  

Ik vind het als moeder vooral moeilijk dat wat ik haar probeer mee te geven in het leven -dat je mag kiezen om alleen naar de dingen te kijken die jij mooi of interessant vind – jarenlang werd overschaduwd door die overlevingsstand. 

Ons leven als een 2-koppig gezin is voor een groot gedeelte getekend door de negatieve effecten van de schoolplicht. Ook ik ben, net als mijn kind, lichamelijk ziek geworden van het onbegrip, de weerstand en het enorme hokjesdenken dat ik tegenkwam in mijn zoektocht naar passend onderwijs voor mijn kind.

Al vanaf dat Maysa 2 jaar is wilde ze naar school, met 2,5 mocht ze echter pas naar de peuterspeelzaal. Bij binnenkomst stelde de juf al vast dat ze flink voorliep op de normale ontwikkeling  en ik ben vrij snel daarna op zoek gegaan naar een school die Maysa wilde toelaten vóór haar 4e verjaardag. 

De term hoogbegaafdheid was toen nog echt taboe en je mocht dat woord alleen in de mond nemen wanneer je bewijs had, namelijk een met goed gevolg afgelegde IQ-test. 

Maar je hebt toch helemaal geen IQ cijfertje nodig om samen met een kind op zoek te gaan naar onderwerpen en bezigheden waar dat kind van gaat stralen. Sterker nog: dat gun ik ieder kind, dat ze iemand treffen die het leuk vind om die ui af te pellen en samen te ontdekken wie je bent en hoe wil je in het leven staan, op welk vlak wil je jezelf wilt ontwikkelen. 

Geef de jonge, enthousiaste docenten de ruimte om hun eigen plan te trekken op onderwijsgebied, naar de maatstaven van deze tijd. Welke kennis en vaardigheden heb je nodig om de komende decennia de wereld leefbaar te houden? Plastic soep wegwerken, klimaatneutraal werken, hoe bouw je een veilig toekomstbestendig communicatienetwerk, je kunt daar niet vroeg genoeg mee beginnen om ze die skills bij te brengen en ze te ondersteunen in het autodidact leren.

Wanneer een school ‘uit principe’ leerlingen niet laat versnellen (wanneer je niet de financiële mogelijkheden hebt om een specialist in te huren om te bewijzen dat de natuurlijke ontwikkeling geremd en geschaad wordt) , dan creëer je moedwillig probleemgedrag. De angst van onderwijsprofessionals om fouten te maken, het feit dat ze geen verantwoordelijkheid durven te nemen voor experimenten, dat dragen ze allemaal over op de leerlingen. Dat is een bewustwordingsproces waar iedereen in het onderwijs doorheen moet. 

De overheid heeft mijn kind flink in de kou laten staan de afgelopen jaren. Zij heeft met een lapmiddel van € 50 miljoen gepoogd een reeds lang overleden schoolsysteem tot leven te wekken. Investeer in je toekomstige belastingbetalers, dat betaalt zich dubbel en dwars terug!”

Luca (13) schrijft zelf :

“Ik vind school op zich wel leuk. Ooit wilde ik voor het hoogst haalbare niveau gaan. Vreemde talen leren, nieuwe vakken, etc.

Ik had gekozen voor een school waar je in je eigen tempo kon leren, dus vind je iets makkelijk, dan kun je vooruit werken en andersom.

Alleen de docenten konden daar niet mee omgaan. Liever iedereen hetzelfde, lekker makkelijk.

Maar zo werkt het voor mij niet.

Omdat ik autisme heb, vind ik het moeilijk om emoties te begrijpen, ook bij mezelf.

Op de niet fijne momenten weet ik dan niet goed wat ik voel of moet doen. Dat maakt het nog lastiger.

Aan de buitenkant lijkt het dan alsof het me niks doet, maar van binnen voelt het wel een storm. En kan ik nergens meer op focussen.

Een keer heeft een groepje kinderen me in een hoek geduwd. Ze stelden vervelende vragen, over wie of wat ik nu eigenlijk ben. Ik wilde gewoon naar mijn les toelopen en dat lukte niet.

Ze waren met heel veel en dat voelde niet fijn. Ze zaten aan mijn spullen en trokken m’n tas kapot. Ook verstopten ze spullen uit m’n tas.

Niemand wilde me helpen.

Ik zou willen dat school leuk is. Dat ik me er fijn en veilig kan voelen.

Ik zou ‘s morgens op school willen komen en dan kunnen bepalen wat ik die dag wil leren.

Dat ik alleen in een klas zit.

Vooral creatieve vakken, muziekinstrumenten waar ik uit kan kiezen, kookles.

En als ik “vol” zit, dat ik dan naar huis kan.

Niet zo heel veel leerkrachten. Goed is goed, ook al reken ik iets op een andere manier uit, maar het antwoord is goed, dat het dan ook goed is.

Ik zou mijn hond Binck mee willen nemen als ik dat wil.

Maar het liefst zou ik willen dat ik gewoon naar mijn oude school terug zou kunnen.

Niet elk kind is hetzelfde. We hebben allemaal iets anders nodig. Nu moet je op school mee met de rest en als dat niet lukt, pas je niet op die school.

In Nederland heeft ieder kind recht op onderwijs, maar wat als dat onderwijs of de vorm van onderwijs niet past?

Wat als er wel een school is die past, maar €500,- per maand kost en je ouders dat niet kunnen betalen?

Wat als je geen wit schaap in de kudde bent, maar een zwart schaap, vol idealen, dromen en goeds voor anderen en ze je niet in de kudde toelaten?

Nederland zegt tolerant te zijn, maar op school is dat echt niet zo.

Kijk naar het individu en pas daar je lesstof op aan. Laat een kind zijn talenten ontwikkelen ipv steeds de moeilijkheid te moeten herhalen en dus motivatie te verliezen.

Lukt het niet op de standaard manier, durf dan buiten de kaders te gaan.

Ik zou willen dat er meer oog was voor kinderen zoals ik. En dat er met ons wordt gepraat en niet over ons.

De wereld heeft kinderen zoals wij nodig: creatieve denkers die buiten de al bewandelde paden durven gaan.

Mijn droom is een busje opknappen en ombouwen naar een camper en daarin gaan wonen. Dan een kat uit het asiel halen en samen de wereld ontdekken. Ik zou mijn eigen game willen ontwerpen en blijven tekenen en fotograferen.”

Melody (10) schrijft zelf:

“Ik vind school stom en spelling is lastig, omdat ik dyslectisch ben. Op mijn vorige school werd ik niet genoeg geholpen.

Gymmen is wel leuk. Ik heb veel vriendinnen en de juffen zijn aardig.

Het is stom als ik het niet begrijp. Mijn vriendin is in alles beter. Ik wilde dat ik zo makkelijk kon leren. Ik moet hard leren thuis, terwijl ik liever ga spelen.

Ik wil ook snel kunnen leren en een 10+ halen. Nu ben ik thuis heel lang bezig en leren vind ik niet leuk en moeilijk.

Ik wil me vrolijk en blij en gelukkig voelen op school. En dat ben ik ook, want een paar dingen zijn wel leuk, zoals gym en vriendinnen.

In mijn ideale school lopen er katten in de school en je neemt je eigen huisdier mee. Er is elke dag gym, een reuze schoolplein met glijbanen en rekstokken. Geen huiswerk en geen toetsen.

Het is nu gelukkig vakantie en ik heb geen huiswerk. Behalve een boekbespreking, die zijn ook stom, net als spreekbeurten

Mijn droom is om een kat te worden. En als ik groot ben heb ik heel veel katten en een klimparadijs in mijn huis. Ik wil werken met dieren.”

Suzanne, de moeder van Melody, schrijft:

” Woordblind.

Oftewel dyslexie.

Melody is dyslectisch. Niet te geloven dat haar vorige school dat niet heeft opgemerkt en er niet naar heeft gehandeld. Heel groep 4 heeft ze dromend doorgebracht, achter een boek of achter de laptop.

Uiteindelijk wilden ze haar het jaar over laten doen, nog steeds zonder behandeling of diagnose. Het vertrouwen was compleet weg. 

Op Melody’s nieuwe school ging ze toch door naar groep 5, binnen de kortste keren was de dyslexieverklaring in de pocket en werden teksten voorgelezen.

Inmiddels zit ze in groep 7 en laat ze nog steeds een stijgende lijn zien. Ze accepteert haar dyslexie en maakt zonder te twijfelen gebruik van de hulpmiddelen die er zijn. 

Wist je dat veel succesvolle ondernemers en selfmade miljonairs dyslectisch zijn?! “

Rijk (8) schrijft zelf :

“De schooldag is voor mij te lang. Als het werk dan moeilijk is of juist saai dan word ik boos. Op school wil ik wel graag vrienden maken en met hen spelen.

Soms voel ik stress en dan word ik boos. Eigenlijk voel ik me vaak geïrriteerd, verdrietig of bang, maar het voelt toch als boos.

Er waren kinderen op school die me expres gingen plagen of pesten om er voor te zorgen dat ik juist heel boos werd.

Ik wil me fijn en veilig op school voelen.

In mijn ideale school is er rust, vrede en kalmte.

En een plek waar ik zelf kan beslissen wat ik wil leren en wanneer en waar ook andere hoogbegaafde kinderen zijn zodat we elkaar snappen

Er moet meer onderwijs voor hoogbegaafde kinderen komen, dit kan ook buiten een school(gebouw). En er moeten meer hoogbegaafde meesters en juffen komen.

Het is mijn droom om tennis professional te worden.”

Pauline, de moeder van Rijk, schrijft:

“Ik heb in de afgelopen 10 jaar het HB onderwijs in mijn regio alleen maar zien afnemen.

De twee scholen waarop mijn (oudere) kinderen hebben gezeten, hebben inmiddels geen HB-onderwijs meer. Financieel gedoe en het lerarentekort zijn hier de voornaamste redenen voor.

Ook zien we dat reguliere basisscholen steeds minder ruimte voelen en geven voor andersdenkenden en anderslerenden.

Het gevolg is dat die (uitzonderlijk) hoogbegaafde leerlingen meer dan ooit in de knel komen en dat Passend Onderwijs ook voor deze groep een farce is. 

Wat zou het mooi zijn wanneer het reguliere onderwijs echt ruimte gaat maken voor inclusief onderwijs.

Kleine klassen, goed gedegen opgeleide leerkrachten en ruime begeleiding voor kind en professional.

Ik denk dat het kan, ook in de Randstad maar dan moeten we wel stoppen met de illusie van Passend Onderwijs en eerst gaan begrijpen wat o.a. (uitzonderlijk) hoogbegaafde leerlingen nodig hebben. Terug naar Luc Stevens: relatie – autonomie – competentie. “

Isa (10) schrijft zelf:

“Niemand begreep me, ik voelde me niet prettig op school. Ik was elke dag heel erg gespannen overprikkeld en heel bang op school. Ik wou graag naar huis maar dat mocht niet. En ik mocht ook niet met mama bellen.

De juf was soms boos op kinderen, dat vond ik moeilijk. Het was druk in de klas.

De kinderen en juffen begrepen me niet goed.

Ik had altijd heel erg veel spanning als ik op school was.

Ik mocht in groep 3 niet mee op school reisje van school, dat vond ik heel erg moeilijk en ook echt niet eerlijk. Want ik deed wel heel erg mijn best om naar school te gaan. Het voelde alsof ik er niet bij hoorde. Het leek voor mij alsof ik niet goed was met mijn autisme.

Ik wil me fijn voelen op school en dat mensen me begrijpen. Net als andere kinderen. Dat ik mag zijn zoals ik ben.

Mijn ideale school is met mijn juf die ik in groep 2, 2 dagen, had die mij wel begreep, en kinderen die een beetje hetzelfde hebben als mij. Zodat ik me niet alleen voel.

Ik wil een hele kleine klas, mijn hulphond Ona mee. En net als bij het Maashuis, dat het goed is als ik kom. Maar als het een dag niet lukt dat ook helemaal oke is. Dat vind ik fijn want daardoor voel ik me ook beter begrepen.

Hele dagen zouden denk ik ook teveel zijn. Maar misschien een paar halve dagen?

Mijn boodschap voor iedereen is dat er kinderen zijn met autisme of andere dingen die daardoor niet naar school kunnen, ook al zouden ze het wel willen. Niet iedereen is hetzelfde en dat dat ook goed is. Iedereen heeft andere dingen nodig om zich fijn te kunnen voelen op school.

Toen ik nog op school zat, wou ik liever dood. Ik vond mijn leven niet fijn omdat ik met zoveel spanning naar school moest blijven gaan. Nu ik niet meer naar school hoef, heb ik weer meer plezier in mijn leven.”

Maayke, de moeder van Isa, schrijft:

“Eigenlijk heeft Isa het vanaf dag één niet fijn op school gehad. School was voor haar geen fijne en veilige plek. Dat uitte zich in een bang, verdrietig, hulpeloos meisje. Natuurlijk zijn er meer kinderen die moeten wennen wanneer ze voor het eerst naar school gaan. Maar wat als je kind nooit lijkt te wennen?

De kleuterklassen waren moeilijk voor haar, veel drukte en dag in dag uit spanning. Groep 3 leek iets beter te gaan, de structuur van de dag, iedereen zijn vaste plek in het lokaal leek Isa goed te doen.  

Maar dat sloeg in oktober om. Ze was pas 6 jaar maar ging in grote vaart achteruit. Hulpverlening was inmiddels betrokken, en ook volgde er eindelijk een diagnose. Autisme en angststoornissen, hier konden we verder mee dachten wij. Isa begon uit te vallen op school, ze at nauwelijks meer, sliep slecht, was erg somber, extreem gespannen, en praatte over dood willen gaan. Hele schooldagen werden halve dagen, daarna probeerde ze er nog 2 uur per dag te zijn. 

Wat wij als ouders vooral zagen, was een heel kwetsbaar meisje. Een kind dat heel graag naar school zou willen gaan, maar het gewoon niet kon.

Thuis hadden we dagelijkse strijd met Isa voor we op aan school kwamen. Ze verstopte zich in de kast, sloot zichzelf op in de badkamer of haar slaapkamer, liep weg, klampte zich vast aan de tafelpoot. Alles om niet naar school te hoeven gaan. Pure paniek, tot hyperventilatie aan toe.  

Isa zei zelf; “mama ik heb liever dat je me in een kooi met krokodillen zet, dan dat ik in de klas moet zitten.” En dan volgt even later vanuit school de regel dat je niet boos mag doen of gillen. Als je dat wel doet dan mag je niet op school komen. Er wordt niet geluisterd naar kinderen, ze worden niet serieus genomen, en dat is echt niet oké.  

Uiteindelijk hebben we nog een jaar lang geprobeerd Isa op school te krijgen, dagelijks ging ik in groep vier 1,5 uur per dag met Isa mee naar school.

Corona kwam en iedereen kreeg online les. Wat een uitkomst was dit voor Isa, ze heeft in die weken meer onderwijs gevolgd dan het hele jaar daarvoor. 

School raakte handelingsverlegen en Isa ging in groep 5 naar het speciaal onderwijs. Daar heeft ze het uiteindelijk 3 weken volgehouden, voor ze compleet instortte. 

De hulpverlening was er veel te veel op gebrand dat Isa weer naar school zou gaan. Dit was het hoofddoel. Terwijl het welzijn van een kind naar mijn idee belangrijker is.

Dit heeft bij Isa uiteindelijk geleid tot een burn-out op haar 9^e, en tot op de dag van vandaag een schooltrauma.  

We zochten hulp omdat we Isa’s moeite en problemen zagen, maar Isa en wij werden niet gehoord.

Mensen moeten buiten de lijntjes durven kleuren. Nu wordt er druk uitgeoefend op ouders om een kind koste wat het kost naar school te laten gaan, en gedreigd met maatregelingen. Er wordt niet geluisterd naar het kind en de ouders.  

Op een vrijdag nadat we Isa weer in blinde paniek spartelend en schreeuwend bij haar juf in de armen op het parkeerterrein van school hebben achtergelaten, besloten wij dat het genoeg was geweest.

We waren als ouders, net als Isa gebroken en op. We besloten dat we dit nooit meer zo zouden laten gebeuren.  

Isa heeft sinds februari 2022 op 9 jarige leeftijd officieel vrijstelling van onderwijs gekregen. Dit betekent voor Isa dat ze niet meer ingeschreven staat op een school, en dus ook op geen enkele manier onderwijs meer ontvangt.  

Als er maar één hulpverlener was geweest die op haar hurken naast Isa was gaan zitten, haar diep in haar ogen had gekeken, en naast Isa in plaats van boven haar was gaan staan; dan was het heel anders gelopen.

Voor nu krijgt Isa eindelijk de rust die ze verdient. Wanneer Isa er klaar voor is en er aan toe is mag ze bij het Maashuis waar ze 6 uur per week komt, een schoolvak gaan volgen. We durven weer vooruit te kijken.

Isa doet het op haar manier en in haar tempo, maar ze komt er wel! Wij zijn super trots op haar, en het is tijd dat leren voor kinderen op meer plaatsen mogelijk wordt dan alleen op een school of in een klaslokaal.  

Laat kinderen stralen, hun talenten ontdekken en ontwikkelen, in plaats van ze te beschadigen door ze binnen lijntjes te drukken waar ze niet tussen passen.”

Marenthe (11) schrijft zelf:

“Is het raar dat ik alles van de basisschool heb weggestopt? Ik kan er niet bijkomen.

Als ik me niet fijn voelde, dan blokkeerde ik. Dan kon ik helemaal niets meer. Dan voelde ik me bang, maar vaak ook boos. Ik haatte mijn hoofd dan.

Soms kreeg ik straf, omdat ik in een blokkade raakte.

Het voelde niet goed als de leerkracht schreeuwde in de klas.

Wat ik zou willen is een school waar hoogbegaafde kinderen lieve leraren hebben. Die genoeg en moeilijk werk voor ze hebben, maar waar ze wel hulp bij willen geven. En niet denken dat we alles zelf wel kunnen.

Scholen moeten leraren beter uitzoeken. Ze moet vooral heel lief en geduldig zijn. Ook moeten ze meer kennis van hoogbegaafdheid hebben. Alle leraren!

Nu ik op de middelbare school zit, voel ik me fijn.”

Alessandra, de moeder van Marenthe, schrijft:

“Voor onze dochter ging het mis vanaf groep 1 op de basisschool. Wij werden als die pushende, zeurende ouders gezien. Dat ik zelf in het onderwijs werk, maakte het niet makkelijker.

We wisten altijd wel dat Marenthe iets voorliep op leeftijdgenoten, maar zij was ons referentiekader. Dus voor ons was het normaal. Totdat ze naar school moest.

Marenthe veranderde van de liefste peuter in een boze kleuter met autistische trekken. Ze kwam binnen 5 weken zwaar overspannen thuis te zitten. Omdat we niet weer zo’n jaar wilden als met haar zus Philine, zijn we met Marenthe naar een orthopedagoog gegaan.

Ze was helemaal niet autistisch, maar voelde zich inmiddels zo onveilig en onbegrepen, waardoor ze autistische trekken kreeg. Het bleek dat ze een IQ boven de 145 had en als vierjarige op minstens het niveau van een 7 jarige zat.

School verklaarde zich handelingsverlegen en om een lang verhaal kort te maken. Er volgden nog 4 basisscholen. Onveilig of wederom handelingsverlegen. Op een van deze scholen heeft Marenthe een trauma opgelopen door een meester.

Ze heeft 3 jaar trauma behandeling gehad.

Marenthe heeft veel thuisgezeten. Drie jaar lang wekelijks therapie gehad. Ze durfde niets meer. Teveel meegemaakt, teveel onbegrip. Maar sterk als ze is, is ook zij goed van de basisschool gekomen. Bijzonder genoeg waren de laatste weken van de basisschool de beste weken voor beide meiden.

Een jaar geleden had Marenthe weinig energie. Hobby’s lukten niet, school lukte niet. Nu zit ze net 4 weken op het gymnasium. Ze gaat volledig naar school, komt zonder problemen uit bed, ze zit op toneelles en gaat ook nog bij het Pasveerkorps.”

Philine (12) schrijft zelf:

“Mijn basisschooltijd was saai. Ik heb nooit vaste vrienden kunnen houden. Toen ik een kleuter was, vond ik mijn klasgenoten baby’s. Ik heb groep 2 overgeslagen. Nu zit ik in 2 VWO en nu heb ik het gezellig op school.

Als het niet fijn was, voelde ik me verdrietig en boos. Ik zat in groep 3 veel onder de tafel, omdat ik me niet veilig voelde. Ook probeerde ik toen thuis te mogen blijven. Ik was liever bij mijn moeder. Ik riep haar dan schreeuwend uit het raam.

Ik kan er slecht tegen als de klas te druk is.

Ik zou me meer begrepen willen voelen en me veilig voelen. Nu op het VO voelt dat beter.

Een school waar kinderen niet te druk zijn, waar kinderen gezellig en vriendelijk zijn, is wat ik wil. Waar leraren zijn die goed kunnen en willen helpen. Het mag creatiever zijn, maar dan wel duidelijk. Niet te vrij.

Docenten moeten niet alleen aan de standaard procedure denken. Dus niet dat kinderen eerst moeten bewijzen dat ze iets kunnen, voor ze verder mogen.

Als het even niet lukt bij een kind, laat ze dan even.

Geef ze ruimte. Niet altijd maar moeten. Hier moet een beter beleid voor komen.

Ik wil graag actrice worden en in beroemde films spelen.  Uiteindelijk wil ik in een Engelse film spelen.”

Alessandra, moeder van Philine, schrijft:

“Ons huidige onderwijssysteem is te weinig ingericht op hoogbegaafde kinderen. Nog veel te vaak wordt het weggezet als iets elitairs. Of er wordt gedacht, dat je dan vooral heel goed kunt leren. Niets is minder waar. Als mensen eens willen begrijpen dat een kind met een IQ van boven de 145 net zoveel afwijkt van het gemiddelde als een kind met een IQ onder de 55.

Voor onze dochters ging het mis vanaf groep 1 op de basisschool. Philine ontwikkelde enorme faalangst, noemde zichzelf dom en stom en sloeg zichzelf op haar hoofd.

Philine had in groep 1 zelf bedacht dat ze na de zomer wel door kon naar groep 3. Helaas werd ze niet serieus genomen door school en hebben we moeten strijden om haar een groep over te laten slaan.

We lieten Philine testen en zij bleek hoogbegaafd. School verklaarde zich handelingsverlegen en om een lang verhaal kort te maken: er volgden nog 4 basisscholen. Onveilig of wederom handelingsverlegen.

Philine heeft van één school een zwart gat in haar geheugen. Ze heeft daar een half jaar gezeten, maar weet helemaal niets meer. Dat zegt genoeg.

Philine heeft deels thuisonderwijs gehad. Dat was fijn. Ze heeft zich door de basisschool tijd heengeslagen.

Ze zit nu in 2VWO en gaat eindelijk met plezier naar school.

Als scholen ons meteen serieus hadden genomen en onze meiden meteen hadden laten doorstromen op hun eigen niveau, dan hadden we al deze problemen niet gehad. Daar ben ik van overtuigd.

Er is nog teveel angst, dat het qua “sociaal-emotionele” ontwikkeling niet gaat.

Maar haal deze twee alsjeblieft uit elkaar. Want als ze sociaal goed mogen zitten, dan zal de emotionele ontwikkeling ook een stuk beter gaan. Een hoogbegaafd kind kan niet versnellen, want voor dit kind is het geen versnellen, maar zijn of haar eigen ontwikkeling volgen.

Tevens vind ik dat elke leerkracht sensitief en empathisch moet zijn. Voor alle kinderen, maar zeker voor de hoogbegaafde kinderen. Daar moet ons onderwijs op ingericht worden.”

Amy (14) schrijft zelf:

“School vind ik een vreselijke tijdverspilling. Ik leer er weinig.

Ik moet lange uitleg aanhoren, wat in enkele minuten uitgelegd kan worden en die tijd kan ik niet gebruiken om wél wat te leren. 

Ik vind dat zonde van mijn tijd en ervaar het als frustrerend. 

En het meeste wat wordt uitgelegd weet ik al.

Als de leraar tegen me gaat krijsen, omdat ik zijn uitleg niet begrijp dan vind ik dat ook niet fijn. Als hij zelf de stof niet begrijpt of goed kan uitleggen en ik stel een vraag en hij wordt boos, dan voel ik me machteloos en bang. 

Ik word er kwaad en onzeker van. 

Ik vind het oneerlijk dat ik zo wordt behandeld. Ik kan er toch niets aan doen dat ik zijn uitleg niet begrijp?

Voorbeelden wanneer ik me niet fijn voel op school? Ik ken er genoeg. 

Als een leraar je uitlacht, omdat je iets niet begrijpt? 

Als er andere personen op je af komen en vervelende dingen tegen je zeggen of doen en met hun lichaamstaal je bedreigen? 

Als je bij je keel wordt gegrepen door een medeleerling? 

Als je leraar tegen je zegt dat het wel erg leuk is om je te pesten omdat je zo lekker reageert? 

Als de leerkracht achter je aanrent, omdat je moet nablijven en je het lokaal uitrent, omdat je het niet meer trekt ,omdat de jongens uit de klas je de hele dag hebben lopen sarren en zij gewoon naar huis mogen ‘omdat zij niks hebben gedaan’? 

Het onbegrip dag in dag uit van medeleerlingen en leerkrachten? 

Het terugzetten van 3-ster naar 1-ster werk omdat mijn ogen niet goed werken, maar ik het 3-ster niveau prima aankan? 

Dat ik puzzels van 2 stukjes moest maken, terwijl ik puzzels van 50 stukjes en meer kon maken, maar toch echt eerst moest dat ik de gemakkelijk kon maken?

Dat het werk altijd véél te gemakkelijk is, zodat ik me niet kan concentreren en dat ik dan nog gemakkelijker werk krijg, omdat ik niet snel genoeg ben?

Wat ik wil is me veilig, uitgedaagd, prettig voelen. Aangezien worden voor wie ik ben en niet voor één of ander kind wat geen woordenschat heeft. Niet als kleuter behandeld worden.

Een kind is een individu en niet een nummertje in een schoolsysteem. 

Het is van belang om ieder kind als individu, als mens, te bekijken en niet af te meten aan een gemiddelde of hoe een kind zou moeten zijn. 

Niet alle kinderen passen in het schoolsysteem: houd op met drukken.

Ik ben niet onderuit gegaan op het sociale aspect op school, maar op het schoolsysteem. Door de inrichting van het schoolsysteem krijg ik niet wat ik nodig heb om mij te ontwikkelen.

Mijn droom is om ooit een springwedstrijd te winnen met mijn pony. Mijn plan voor de toekomst is om een paardendierenarts te worden, dus eerst de opleiding tot veearts en daarna verder specialiseren naar paarden.”

Hanneke, de moeder van Amy, schrijft:

“Mijn dochter vertrouwt me toe: ‘Mam, wil je alsjeblieft in me blijven geloven, want jij bent de enige die ik nog over heb die in mij gelooft’.

Van binnen huil ik; hoe kan het zijn dat we in Nederland kinderen zo kapot laten gaan? Mijn kind? Dit is de resultante van 10 jaar – niet passend – onderwijs.

Haar lichaam staat zo stijf van de stress dat ze niet meer kan.

Ik zie de leerkrachten, ze moeten veel: lesgeven aan 30 kinderen, methodes volgen, leerlingvolgsysteem bijhouden, oudergesprekken, en…ook nog de uitjes regelen.

Het is veel, veel om te doen en veel om bij te houden.

Allemaal regelgeving opgelegd vanuit hoe we in Nederland het schoolsysteem hebben ingericht.

Dan nog alle uitzonderingen, dyslexie, dyscalculie, taalachterstand, cultuurverschillen, ga er maar aan staan.

Zware job.

Passend onderwijs: binnen je klas ook nog op verschillende niveaus programma’s in elkaar zetten…..en nu ook nog op handen zijnde wetgeving: alle verzuim straks gaan bijhouden. Een zwembad vol aan regelgeving, aan waar je als leerkracht aan hebt te voldoen. Je bent moe als je klaar bent, aan alle regels hebt voldaan.

Maar dan, dan komt er een moeder, die vraagt om aandacht voor haar kind. Extra aandacht, want het kind is ongelukkig op school.

Ze snapt de opgaven niet, want die zijn multi-interpretabel, ze vindt de stof veel te gemakkelijk en kan zich daardoor slecht concentreren, ze heeft slecht aansluiting met andere kinderen, want ze leeft in een andere belevingswereld dan het gemiddelde kind.

Als leerkracht heb je al genoeg aan je hoofd. Je bent blij als je de kinderen aan het eind van de middag naar huis stuurt. Het kind heeft al dyslexietraining; het is even genoeg. De ouder wordt aangehoord en afgewimpeld, zo weer een lastige ouder te woord gestaan, nu snel de dossiers bijwerken en dan eindelijk naar huis.

Dit is onze ervaring, dit is wat wij zien afgelopen 10 jaar. Alle begrip voor de leerkrachten en schooldirecteuren.

Echter mijn kind wordt al 10 jaar niet gezien, krijgt al 10 jaar te horen dat ze zich maar aan moet passen en niet lastig moet zijn. Ze haalt de toetsen niet dus krijgt steeds gemakkelijker werk.

De reden waarom ze de toetsen niet haalt? Ja, daar kijken we niet naar. We werken volgens de regels, en dat is toetsen en daar de stof op afstemmen.

Mijn dochter is getest met 2 jaar en 10 maanden en daaruit is een ontwikkelingsvoorsprong gebleken; slim kind dus.

Door het onderwijssysteem en de negatieve feedback, is ze nu uitgevallen, zit ziek thuis van de stress omdat ze niet wordt gezien.

Niet zichzelf mag zijn, maar zich moet aanpassen aan een systeem wat blijkbaar niet kan inspelen op haar behoeften.

Mijn dochter en ik gaan er wel komen, maar mijn vraag is: wanneer worden we weer menselijk, kijken we naar elkaar en mogen we gewoon ZIJN?

Kijken we naar het doel: leren op school en het ontwikkelen van kinderen begeleiden in plaats van ‘de regeltjes’ volgen?

Ik denk dat de kinderen én de leerkrachten dan opeens veel leukere dagen krijgen, ipv de hele dag ‘moeten’.  “

“Ik ben Edgar, 25 jaar en woon op dit moment in Deventer. Ik studeer op dit moment History (Engelstalig dus) aan de Universiteit Utrecht, waar ik het erg naar m’n zin heb. Dit is echter wel eens anders geweest. 

Toen ik 17 was, ben ik van de middelbare school gestuurd, onder het mom van: je gaat het toch nooit halen. Bovendien, gebaseerd op mijn ervaring en verhalen van mensen om me heen, heb ik het gevoel dat mijn middelbare school kinderen die wat meer moeite hadden, wat sneller van school stuurden om het slagingspercentage hoog te houden.

In de zomer van 2016 realiseerde ik mij dat het beter was als ik alsnog mijn diploma zou halen, dus toen ben ik naar het VAVO gegaan. Daar heb ik betere ondersteuning gekregen dan op mijn middelbare school, met als resultaat dat ik binnen 2 jaar ook mijn HAVO diploma gehaald had, door kon naar het HBO, waar ik Archeologie heb gestudeerd, en nu dus een WO Bachelor volg aan de universiteit, met als doel om uiteindelijk een PhD te halen.

Wat er volgens mij mis is met het schoolsysteem, is dat vooral in de opbouwende fases (dus basis/middelbare school) het systeem erg statisch is, en dus niet makkelijk toe te passen is op kinderen die een beetje ‘buiten de boot’ vallen.

Hierdoor, ALS een kind dan buiten de boot valt, is die achterstand gelijk zo enorm groot, dat zo’n kind niet alleen drie keer zo hard moet werken sowieso om met zijn of haar ‘issues’ te dealen, maar dan ook nog eens tien keer zo hard moet werken om wél aan de algemene maatstaven van het onderwijs te voldoen. 

En wanneer een jongere aangepaste hulp nodig heeft van bijvoorbeeld een middelbare school, dan is daar vaak, naar mijn mening, geen ruimte voor.

Het onderwijs mist dus flexibiliteit, het inzien van dat sommige kinderen pas later opbloeien, en dat dat dus niet gelijk betekend dat als een kind NIET gelijk presteert, hij of zij ook niet intelligent is.

Wat ik in ieder geval zou veranderen, is daar waar het mogelijk is, flexibiliteit aan te bieden. Ook zou ik proberen de druk van de jongeren af te halen. Het is niet erg om niet alles in één keer te doen.

Daarom wil ik ook graag mijn verhaal kwijt aan de wereld, zodat mensen hopelijk in gaan zien dat niet alles in één keer hoeft, en dat je zelfs met een omweg, motivatie, ambitie en doorzettingsvermogen, toch kan komen waar je wil zijn.

Uiteindelijk zou het fijn zijn als ook ik mijn bijdrage kan doen. Ik wil graag helpen daar waar ik kan. Misschien om scholen te adviseren of om jongeren het idee te geven dat ze, uiteindelijk, komen waar ze willen zijn, en dat het oké is om d’r wat langer over te doen.

Ik sta dan ook open om met mensen in contact te komen, die vragen hebben of gewoon een keer willen praten.”

Silvijn (11) schrijft zelf:

“De basisschool paste niet bij mij. Ik moest mij de hele tijd aanpassen. Ik vind het eigenlijk helemaal niet fijn om het over school te hebben.

Ik moest me gedragen zoals de andere kinderen. ‘Normaal zijn’, waardoor ik niet helemaal mezelf kon zijn.

Dan voel ik me verdrietig, boos en machteloos. Ik voelde me helemaal niet begrepen en me onrechtvaardig behandeld.

Het was op een dinsdag in groep 8. Hier had ik het gevoel dat ik helemaal alleen stond tegen de klas en dat niemand mij begreep. De kinderen niet en de leraren ook niet. Een paar dagen later ontdekte ik dat ik depressief was en opgebrand was.

Wat ik gewoon wil is me fijn en begrepen voelen.

Ik zou het heel fijn vinden om door middel van projecten te kunnen en mogen leren. En ik zou begeleiding willen krijgen van mensen die mij echt willen en kunnen begrijpen. Zoals mijn begeleider Yvonne bij stichting Conneqt in Eindhoven waar ik nu zit.

Misschien ga ik naar een Agora school. Dat is ver weg van mijn huis, dus een hele reis, maar kan ik wel in een systeem naar school dat beter past denk ik.

Ik doe liever iets, zoals werken in een project. Dan kan ik informatie opzoeken, eigen onderzoek doen. Dat is beter dan met neus in de boeken. Zodat ik ook snap waarom ik iets leer. Op school weet ik soms niet waarom ik iets leer.

Ook kan ik niet goed tegen tijdsdruk. Dan voel ik dat ik moet presteren en lukt het niet.

Ik wil me heel graag weer gelukkig en goed voelen

Dat je kinderen zoals mij niet isoleert, maar dat je helpt door te komen kijken in de klas en gesprekjes te voeren over wat ik nodig heb. Ik wil begrepen worden en begrip krijgen.

Ik heb een eigen liedje gemaakt over dat je jezelf moet zijn en dat een depressie een les is. Ik mag dit liedje ook echt professioneel op gaan nemen met hulp van Bjorn van der Doelen. Het liedje heet ‘depression is a lesson’.”

Thomas, de vader van Silvijn, schrijft:

“Het schoolsysteem is failliet. 

We hebben een schoolsysteem gebaseerd op oude tijden. Ikzelf heb ongeveer veertig jaar geleden hetzelfde doorgemaakt als Silvijn, uiteindelijk heeft dit ook bij mij op 40 jarige leeftijd geleid tot zware depressies en drie burn- en bore outs. 

In die periode is ook bij mij hoogbegaafdheid vastgesteld. Niet omdat ik hulp kreeg, maar uiteindelijk zelf ben gaan zoeken naar waarom ik maar niet beter werd. Ik kan met recht zeggen dat ik ervaringsdeskundige ben. Mijn oudste zoon is ook hoogbegaafd, maar meer aangepast aan het systeem dan Silvijn.

School heeft zijn eigen bril en doen enorm hun best, maar ik en mijn kinderen worden niet echt” gezien en gehoord. Je moet echt vechten voor je kinderen en dit frustreert enorm. 

Er is een mooie uitspraak: Als je kinderen gelijk wilt behandelen moet je ze ongelijk behandelen. 

Het onderwijssysteem is gebaseerd op de middenmoot. Ik heb daar een mooi boek over gelezen, ‘The myth of average’ van Tod Rose. Het gemiddelde is een mythe. 

We moeten onderwijs echt anders gaan inrichten en organiseren. Organiseren waarbij het kind weer echt gezien wordt. En niet een curriculum wat er door geperst moet worden.

Ik zou een heel verhaal kunnen typen, ben zelf onderwijskundige en pedagoog. Maar ik merk hoe meer ik typ hoe kwader ik wordt. Daarnaast met ik meer een prater als een schrijver.

 De kern van het verhaal: Ga kinderen ECHT ZIEN!

Een kind kan niet achter of voor lopen in zijn of haar ontwikkeling. Het is namelijk zijn of haar ontwikkeling, geef daar de ruimte voor. Laat dat het startpunt zijn.”

Katja (12) schrijft zelf:

“Ze begrijpen me niet.

De juf deed vooral haar best om te zorgen dat ik haar begreep maar leek geen poging te doen naar mij toe. Ik voelde me niet gezien.

Soms kreeg ik dan juist weer overdreven veel aandacht en werd ik in de klas aangesproken bij elke vraag, heel ongemakkelijk en dan voelde ik me alsof ik onder een vergrootglas zat. De aandacht was niet oprecht en geforceerd. 

Ik druk me makkelijker uit in het Engels, dus ik ga zo verder.

I really tried to pay attention to everything in class, still I always get distracted. For some reason I just can’t focus well, and they would blame me for not paying attention to their class. Meanwhile I can’t really help it.

It feels like you should change yourself for school, like everyone should be the same. You’re not even allowed to laugh in class or stuff like that. I’m sorry, but how are we supposed to like school and working if we aren’t allowed to even laugh.

The time when my teacher asked me in the middle of me doing a project with my friend to come to a different empty classroom real quick to talk. She told me I should start to ‘act normal’ or we’d have to get the (leerplichtambtenaar?) to help or something like that, I can’t clearly remember what she said to be honest. I only remember her telling me a lot about those 2 things and me crying.

Normal, like I’m not some weirdo. Instead of trying to change me, change the way of teaching. I wouldn’t mind a kid bullying me, I can take that. But a teacher? Grow the hell up.

Mijn ideale school? Platgebrand☺️ Grapje natuurlijk.

With a different way of teaching, one so that each student could enjoy it for people like me, make it more fun. I also think that we don’t have to learn every single thing in the world. Study what you really need. I think learning France is pretty useless if you don’t need it? There are more important things in life than learning 9493849393848493 different languages.

They should start teaching kids how to survive in this world, not how to say hello in 10 different languages.

I don’t really know to be honest, for myself, I think I would like to be able to go to a good school, and be able to complete it someday.

Y’all have to understand that kids won’t learn faster if you yell at them. You don’t need to change the kid, change the way of teaching instead. Let them do what they would like to do. If they don’t like math, they won’t like it more if you force them to make it.”

Saskia, de moeder van Katja, schrijft:

“Op haar 4e brachten we onze kerngezonde, vrolijke kleuter vol vertrouwen naar de zorgvuldig uitgekozen basisschool. Op haar 9e hadden we geen andere keuze dan haar thuis te houden, alleen dan verdwenen haar suïcidale gedachten, lichamelijke en psychische klachten.

Dat het onderwijs niet past bij mijn kind kan ik accepteren, dat niemand wilde luisteren of helpen vind ik bizar.

In plaats van hulp kregen we vooral weerstand, wantrouwen en strijd. Het stortte ons in een gevaarlijk isolement waar we met veel geluk en een stevig netwerk uit konden komen.

Volgens mij is er geen enkele professional die zijn bed uitkomt om een kwetsbaar kind het figuurlijke ravijn in te duwen. Helaas gebeurt dat wel, en daar moeten we het over durven hebben met elkaar.

Het ligt niet alleen aan het systeem, dit systeem is ontworpen om het belang van het kind te dienen. En er is ook ruimte om dat te doen, men moet wel bereid zijn dit te zien of te leren zien.

Niemand gaat een professional ontslaan wanneer die in het belang van het kind een out of the box beslissing maakt. En al was dat wel zo, wil je dan echt serieus die baan houden?

Als ouder liep ik tegen (soms nog steeds) veel wantrouwen bij leerkrachten, IB-ers, casemanagers, leerplicht, samenwerkingsverband enz.

Alsof ik een belang heb om mijn kind thuis te houden van school, behalve het waarborgen van haar welzijn.

Juist een ouder wil het beste voor zijn kind daar mogen we best vanuit durven gaan.

Laten we stoppen met tegenover elkaar zitten, we willen allemaal hetzelfde. Ik ben ervan overtuigd dat als we samen de handen ineen slaan, het probleem van niet- passend onderwijs kan worden opgelost.

Het probleem wat overigens niet de thuiszitter is, dat is enkel het gevolg.