Silvijn (11) schrijft zelf:

“De basisschool paste niet bij mij. Ik moest mij de hele tijd aanpassen. Ik vind het eigenlijk helemaal niet fijn om het over school te hebben.

Ik moest me gedragen zoals de andere kinderen. ‘Normaal zijn’, waardoor ik niet helemaal mezelf kon zijn.

Dan voel ik me verdrietig, boos en machteloos. Ik voelde me helemaal niet begrepen en me onrechtvaardig behandeld.

Het was op een dinsdag in groep 8. Hier had ik het gevoel dat ik helemaal alleen stond tegen de klas en dat niemand mij begreep. De kinderen niet en de leraren ook niet. Een paar dagen later ontdekte ik dat ik depressief was en opgebrand was.

Wat ik gewoon wil is me fijn en begrepen voelen.

Ik zou het heel fijn vinden om door middel van projecten te kunnen en mogen leren. En ik zou begeleiding willen krijgen van mensen die mij echt willen en kunnen begrijpen. Zoals mijn begeleider Yvonne bij stichting Conneqt in Eindhoven waar ik nu zit.

Misschien ga ik naar een Agora school. Dat is ver weg van mijn huis, dus een hele reis, maar kan ik wel in een systeem naar school dat beter past denk ik.

Ik doe liever iets, zoals werken in een project. Dan kan ik informatie opzoeken, eigen onderzoek doen. Dat is beter dan met neus in de boeken. Zodat ik ook snap waarom ik iets leer. Op school weet ik soms niet waarom ik iets leer.

Ook kan ik niet goed tegen tijdsdruk. Dan voel ik dat ik moet presteren en lukt het niet.

Ik wil me heel graag weer gelukkig en goed voelen

Dat je kinderen zoals mij niet isoleert, maar dat je helpt door te komen kijken in de klas en gesprekjes te voeren over wat ik nodig heb. Ik wil begrepen worden en begrip krijgen.

Ik heb een eigen liedje gemaakt over dat je jezelf moet zijn en dat een depressie een les is. Ik mag dit liedje ook echt professioneel op gaan nemen met hulp van Bjorn van der Doelen. Het liedje heet ‘depression is a lesson’.”

Thomas, de vader van Silvijn, schrijft:

“Het schoolsysteem is failliet. 

We hebben een schoolsysteem gebaseerd op oude tijden. Ikzelf heb ongeveer veertig jaar geleden hetzelfde doorgemaakt als Silvijn, uiteindelijk heeft dit ook bij mij op 40 jarige leeftijd geleid tot zware depressies en drie burn- en bore outs. 

In die periode is ook bij mij hoogbegaafdheid vastgesteld. Niet omdat ik hulp kreeg, maar uiteindelijk zelf ben gaan zoeken naar waarom ik maar niet beter werd. Ik kan met recht zeggen dat ik ervaringsdeskundige ben. Mijn oudste zoon is ook hoogbegaafd, maar meer aangepast aan het systeem dan Silvijn.

School heeft zijn eigen bril en doen enorm hun best, maar ik en mijn kinderen worden niet echt” gezien en gehoord. Je moet echt vechten voor je kinderen en dit frustreert enorm. 

Er is een mooie uitspraak: Als je kinderen gelijk wilt behandelen moet je ze ongelijk behandelen. 

Het onderwijssysteem is gebaseerd op de middenmoot. Ik heb daar een mooi boek over gelezen, ‘The myth of average’ van Tod Rose. Het gemiddelde is een mythe. 

We moeten onderwijs echt anders gaan inrichten en organiseren. Organiseren waarbij het kind weer echt gezien wordt. En niet een curriculum wat er door geperst moet worden.

Ik zou een heel verhaal kunnen typen, ben zelf onderwijskundige en pedagoog. Maar ik merk hoe meer ik typ hoe kwader ik wordt. Daarnaast met ik meer een prater als een schrijver.

 De kern van het verhaal: Ga kinderen ECHT ZIEN!

Een kind kan niet achter of voor lopen in zijn of haar ontwikkeling. Het is namelijk zijn of haar ontwikkeling, geef daar de ruimte voor. Laat dat het startpunt zijn.”