Rijk (8) schrijft zelf :

“De schooldag is voor mij te lang. Als het werk dan moeilijk is of juist saai dan word ik boos. Op school wil ik wel graag vrienden maken en met hen spelen.

Soms voel ik stress en dan word ik boos. Eigenlijk voel ik me vaak geïrriteerd, verdrietig of bang, maar het voelt toch als boos.

Er waren kinderen op school die me expres gingen plagen of pesten om er voor te zorgen dat ik juist heel boos werd.

Ik wil me fijn en veilig op school voelen.

In mijn ideale school is er rust, vrede en kalmte.

En een plek waar ik zelf kan beslissen wat ik wil leren en wanneer en waar ook andere hoogbegaafde kinderen zijn zodat we elkaar snappen

Er moet meer onderwijs voor hoogbegaafde kinderen komen, dit kan ook buiten een school(gebouw). En er moeten meer hoogbegaafde meesters en juffen komen.

Het is mijn droom om tennis professional te worden.”

Pauline, de moeder van Rijk, schrijft:

“Ik heb in de afgelopen 10 jaar het HB onderwijs in mijn regio alleen maar zien afnemen.

De twee scholen waarop mijn (oudere) kinderen hebben gezeten, hebben inmiddels geen HB-onderwijs meer. Financieel gedoe en het lerarentekort zijn hier de voornaamste redenen voor.

Ook zien we dat reguliere basisscholen steeds minder ruimte voelen en geven voor andersdenkenden en anderslerenden.

Het gevolg is dat die (uitzonderlijk) hoogbegaafde leerlingen meer dan ooit in de knel komen en dat Passend Onderwijs ook voor deze groep een farce is. 

Wat zou het mooi zijn wanneer het reguliere onderwijs echt ruimte gaat maken voor inclusief onderwijs.

Kleine klassen, goed gedegen opgeleide leerkrachten en ruime begeleiding voor kind en professional.

Ik denk dat het kan, ook in de Randstad maar dan moeten we wel stoppen met de illusie van Passend Onderwijs en eerst gaan begrijpen wat o.a. (uitzonderlijk) hoogbegaafde leerlingen nodig hebben. Terug naar Luc Stevens: relatie – autonomie – competentie. “