Isa (10) schrijft zelf:

“Niemand begreep me, ik voelde me niet prettig op school. Ik was elke dag heel erg gespannen overprikkeld en heel bang op school. Ik wou graag naar huis maar dat mocht niet. En ik mocht ook niet met mama bellen.

De juf was soms boos op kinderen, dat vond ik moeilijk. Het was druk in de klas.

De kinderen en juffen begrepen me niet goed.

Ik had altijd heel erg veel spanning als ik op school was.

Ik mocht in groep 3 niet mee op school reisje van school, dat vond ik heel erg moeilijk en ook echt niet eerlijk. Want ik deed wel heel erg mijn best om naar school te gaan. Het voelde alsof ik er niet bij hoorde. Het leek voor mij alsof ik niet goed was met mijn autisme.

Ik wil me fijn voelen op school en dat mensen me begrijpen. Net als andere kinderen. Dat ik mag zijn zoals ik ben.

Mijn ideale school is met mijn juf die ik in groep 2, 2 dagen, had die mij wel begreep, en kinderen die een beetje hetzelfde hebben als mij. Zodat ik me niet alleen voel.

Ik wil een hele kleine klas, mijn hulphond Ona mee. En net als bij het Maashuis, dat het goed is als ik kom. Maar als het een dag niet lukt dat ook helemaal oke is. Dat vind ik fijn want daardoor voel ik me ook beter begrepen.

Hele dagen zouden denk ik ook teveel zijn. Maar misschien een paar halve dagen?

Mijn boodschap voor iedereen is dat er kinderen zijn met autisme of andere dingen die daardoor niet naar school kunnen, ook al zouden ze het wel willen. Niet iedereen is hetzelfde en dat dat ook goed is. Iedereen heeft andere dingen nodig om zich fijn te kunnen voelen op school.

Toen ik nog op school zat, wou ik liever dood. Ik vond mijn leven niet fijn omdat ik met zoveel spanning naar school moest blijven gaan. Nu ik niet meer naar school hoef, heb ik weer meer plezier in mijn leven.”

Maayke, de moeder van Isa, schrijft:

“Eigenlijk heeft Isa het vanaf dag één niet fijn op school gehad. School was voor haar geen fijne en veilige plek. Dat uitte zich in een bang, verdrietig, hulpeloos meisje. Natuurlijk zijn er meer kinderen die moeten wennen wanneer ze voor het eerst naar school gaan. Maar wat als je kind nooit lijkt te wennen?

De kleuterklassen waren moeilijk voor haar, veel drukte en dag in dag uit spanning. Groep 3 leek iets beter te gaan, de structuur van de dag, iedereen zijn vaste plek in het lokaal leek Isa goed te doen.  

Maar dat sloeg in oktober om. Ze was pas 6 jaar maar ging in grote vaart achteruit. Hulpverlening was inmiddels betrokken, en ook volgde er eindelijk een diagnose. Autisme en angststoornissen, hier konden we verder mee dachten wij. Isa begon uit te vallen op school, ze at nauwelijks meer, sliep slecht, was erg somber, extreem gespannen, en praatte over dood willen gaan. Hele schooldagen werden halve dagen, daarna probeerde ze er nog 2 uur per dag te zijn. 

Wat wij als ouders vooral zagen, was een heel kwetsbaar meisje. Een kind dat heel graag naar school zou willen gaan, maar het gewoon niet kon.

Thuis hadden we dagelijkse strijd met Isa voor we op aan school kwamen. Ze verstopte zich in de kast, sloot zichzelf op in de badkamer of haar slaapkamer, liep weg, klampte zich vast aan de tafelpoot. Alles om niet naar school te hoeven gaan. Pure paniek, tot hyperventilatie aan toe.  

Isa zei zelf; “mama ik heb liever dat je me in een kooi met krokodillen zet, dan dat ik in de klas moet zitten.” En dan volgt even later vanuit school de regel dat je niet boos mag doen of gillen. Als je dat wel doet dan mag je niet op school komen. Er wordt niet geluisterd naar kinderen, ze worden niet serieus genomen, en dat is echt niet oké.  

Uiteindelijk hebben we nog een jaar lang geprobeerd Isa op school te krijgen, dagelijks ging ik in groep vier 1,5 uur per dag met Isa mee naar school.

Corona kwam en iedereen kreeg online les. Wat een uitkomst was dit voor Isa, ze heeft in die weken meer onderwijs gevolgd dan het hele jaar daarvoor. 

School raakte handelingsverlegen en Isa ging in groep 5 naar het speciaal onderwijs. Daar heeft ze het uiteindelijk 3 weken volgehouden, voor ze compleet instortte. 

De hulpverlening was er veel te veel op gebrand dat Isa weer naar school zou gaan. Dit was het hoofddoel. Terwijl het welzijn van een kind naar mijn idee belangrijker is.

Dit heeft bij Isa uiteindelijk geleid tot een burn-out op haar 9^e, en tot op de dag van vandaag een schooltrauma.  

We zochten hulp omdat we Isa’s moeite en problemen zagen, maar Isa en wij werden niet gehoord.

Mensen moeten buiten de lijntjes durven kleuren. Nu wordt er druk uitgeoefend op ouders om een kind koste wat het kost naar school te laten gaan, en gedreigd met maatregelingen. Er wordt niet geluisterd naar het kind en de ouders.  

Op een vrijdag nadat we Isa weer in blinde paniek spartelend en schreeuwend bij haar juf in de armen op het parkeerterrein van school hebben achtergelaten, besloten wij dat het genoeg was geweest.

We waren als ouders, net als Isa gebroken en op. We besloten dat we dit nooit meer zo zouden laten gebeuren.  

Isa heeft sinds februari 2022 op 9 jarige leeftijd officieel vrijstelling van onderwijs gekregen. Dit betekent voor Isa dat ze niet meer ingeschreven staat op een school, en dus ook op geen enkele manier onderwijs meer ontvangt.  

Als er maar één hulpverlener was geweest die op haar hurken naast Isa was gaan zitten, haar diep in haar ogen had gekeken, en naast Isa in plaats van boven haar was gaan staan; dan was het heel anders gelopen.

Voor nu krijgt Isa eindelijk de rust die ze verdient. Wanneer Isa er klaar voor is en er aan toe is mag ze bij het Maashuis waar ze 6 uur per week komt, een schoolvak gaan volgen. We durven weer vooruit te kijken.

Isa doet het op haar manier en in haar tempo, maar ze komt er wel! Wij zijn super trots op haar, en het is tijd dat leren voor kinderen op meer plaatsen mogelijk wordt dan alleen op een school of in een klaslokaal.  

Laat kinderen stralen, hun talenten ontdekken en ontwikkelen, in plaats van ze te beschadigen door ze binnen lijntjes te drukken waar ze niet tussen passen.”