Roelie (16) schrijft zelf:

“Ik herinner mn basisschool tijd echt als iets leuks. En de eerste 2 jaar van mn middelbare ook wel. Tot in de derde begon ik steeds meer in mn hoofd te zitten en namen angstgevoelens steeds vaker over en dat gebeurde op school. School kostte me heel veel energie en zag ik niet meer als een plek waar ik kwam om te leren maar om mn dagen door zien te komen.

Dan voel ik angst die me overneemt door scenario’s in mn hoofd waar ik helemaal in ga zitten en dat neemt me dan nog wel is over. En als ik dat heb probeer ik meestal rust op te zoeken of muziek op te zetten. Soms neemt het je dan nog steeds over en kan je er maar het beste het er laten zijn wat ik nog steeds heel lastig vind.

Ik was al met een vervelend gevoel van huis gegaan en ik dacht ik ga het gewoon doen. Maar eenmaal toen ik in de les zat begon de angst maar op te lopen en leidde dat tot een hele nare paniekaanval dat ik zelfs net meer goed kon lopen en dat is voor mij echt een trauma geworden.

School moet veilig zijn en als een plek waar ik naartoe ga om dingen te leren en het ook gewoon leuk te hebben.

Mijn ideale school is in de natuur met paarden er omheen en een systeem dat je veel vrijheid bied en er begrip en hulp is als je struggelt met wat dan ook.

Mijn droom is om andere mensen blij te kunnen maken en daar ook echt langdurig iets aan hebben. Zowel met mn muziek als wijze lessen en verhalen. En om ooit een eigen paard te hebben aan huis.

Stel je open want elke leerling heeft een verhaal die verdiend gehoord te worden en niet binnen alle regels geduwd moet worden maar vrijheid en perspectiefverandering verdiend. “

Daan, de moeder van Roelie schrijft:

“Roelie is een diep denkend en voelend mens. Altijd al geweest. Ze beleeft dingen intenser dan de meesten. Dat maakt haar krachtig en kwetsbaar tegelijk.
Ze voelt haarfijn aan wat voor haar oprecht en echt is, waardoor ze moeilijk mee kan bewegen in dingen die voor haar niet kloppen. 

Ze denkt diep na over zichzelf en de wereld; wil graag dingen doen die zin hebben en betekenisvol zijn. Toen ze jonger was huilde ze wel eens om haar toekomst en de toestand van de wereld. Ze heeft ons zo vaak gevraagd waarom ze geen dingen op school leert die nu zo hard nodig zijn om onze wereld opnieuw vorm te geven. 

School in haar huidige vorm heeft Roelie heel veel stress gegeven. Ze kon zich niet aanpassen aan wat er van haar gevraagd werd. Ze raakte steeds verder van zichzelf verwijderd en kreeg steeds meer moeite om zich staande te houden in een systeem dat voor haar niet werkte. 

Ze kreeg last van angst om naar school te gaan, kreeg paniekaanvallen en belandde in een neerwaartse spiraal. Ze benoemde vaak dat het voelde alsof ze tegen zichzelf in moest gaan, omdat ze dacht dat dat moest. 

Totdat ze op een dag, helemaal moe gestreden en ‘op’, letterlijk door haar benen zakte op de trap voor de school.  
Nu ze een tijdje thuis is en tot rust is gekomen, voelt ze dat er in wezen niks mis is met haar. Ze zegt dat sinds de druk is weg gevallen, ze zich weer herinnert wie ze eigenlijk is. 

Dat vind ik een hele belangrijke kanteling in haar perspectief op wat er is gebeurd. Van een gevoel van falen en ‘ik ben niet goed genoeg zoals ik ben’, ziet ze nu dat ze zichzelf veel te lang in een mal geprobeerd heeft te duwen die haar niet diende. 

Wij hadden als ouders steeds meer moeite om haar naar school te moeten duwen en de klachten die ze kreeg te zien verergeren. We nemen onszelf nog wel eens kwalijk dat we dat zo lang geprobeerd hebben. Ook dat voelt als onderdeel van het systeem: doorlopen terwijl je ergens heus wel weet dat je tegen de stroom inzwemt. 

Het loslaten daarvan heeft ons ook opgelucht en de ruimte gegeven om onze dochter weer echt te kunnen zien.

Roelie kan heel goed onder woorden brengen wat ze voelt en beleeft, maar ook wat zij nodig heeft en zou willen leren. 

Ze heeft het plan om haar levensverhaal in een boek(je) te gaan gieten, omdat ze vindt dat andere geluiden, zoals die van haar, gehoord moeten worden. Want dan gaat er hopelijk iets veranderen. Dat de andersdenkenden juist degenen zijn die de weg wijzen naar een nieuwe vorm van onderwijs in de toekomst. Waarbij het onderwijs een antwoord gaat zijn op de kwaliteiten die we nu en in de toekomst zo hard nodig hebben.

Ik geloof in de kracht van kwetsbaarheid en ons werkelijke zelf te delen met de wereld. Dat Roelie het lef heeft om zichzelf hier op deze manier te laten zien, zegt denk ik genoeg. Ik voel daardoor veel vertrouwen dat zij haar plek in deze wereld zal vinden, juist vanuit de bevestiging dat ze die zelf mag gaan ontdekken.
Onze kinderen zijn onze grootste spiegels. Zij laten ons vanuit hun puurheid zien waar wij als volwassenen vaak aan voorbij gaan.”