Maysa (15) schrijft zelf :

“Ik was altijd enorm nieuwsgierig en hield van leren. Ik merk dat door de manier waarop school werkte dat die nieuwsgierigheid steeds minder werd, en dat het me steeds meer moeite koste om bijvoorbeeld te lezen.

Ik heb sinds lezen een verplichting is geworden op school, nooit meer echt een fysiek boek kunnen lezen. Terwijl ik vroeger echt een boekenwurm was.

Er was vaak stress om huiswerk en dat ik dingen niet kon halen, ik had enorm last van weinig motivatie en na een tijdje deed ik vrij weinig meer. Ik had ook niet het gevoel dat ik ondersteunt werd door mijn docenten/mentor.

Toen ik praktisch niet meer naar school ging, en ik veel gesprekken had met mensen van school en de leerplichtambtenaar, merkte ik ook dat ik bijna een paniekaanval kreeg als ik het weer over school moest hebben.

Ik merkte in de 1e rond de corona tijd dat ik anders behandeld werd omdat ik hoogbegaafd was, mijn mentor stelde zelfs voor dat ik naar een andere school ging omdat ze me niet konden ondersteunen. Terwijl de hulp die ik nodig had helemaal niet zo speciaal was, het klonk voor mij meer als een excuus.

Mijn hoop voor de middelbare was dat ik niet als anders gezien werd, ik had specifiek die school gekozen omdat ik enorm gepest werd op de basisschool. Ik wou me weer “normaal” voelen.

Veilig en begrepen, zo wil ik me voelen. Dat ik de hulp krijg die in nodig heb, onafhankelijk van wat ik ben. En dat ik nuttige dingen leer, die ik op latere leeftijd kan gebruiken.

Mijn ideale school is een plek waar je jezelf kan zijn, waar je gepaste hulp krijgt en er aandacht is voor het welzijn van de leerlingen.

Er moet betere ondersteuning zijn voor mensen die bvb moeite hebben met leren, iedereen is anders en werkt op een andere manier. Iedereen in hetzelfde hokje forceren zorgt voor veel jongeren die moeite krijgen met school en leren of er zelfs mee stoppen.

Het is belangrijk dat iedereen een kans krijgt om naar school te gaan, zeker met hoe belangrijk een diploma hier in Nederland is.

Mijn droom is om de acteer wereld in te gaan, ik doe sinds m’n 6e theater en heb van jongs af aan er altijd al van gehouden. Het liefst zou ik naar Royal Acadamy of Dramatic Art in London gaan.”

Linda, de moeder van Maysa, schrijft:

“Alhoewel ze alweer 2 jaar ‘verlost’ is van het ziekmakende schoolsysteem, is ze toch nog steeds niet volledig ontschoold merk ik wel. Heel moeilijk om die patronen, dat overlevingsgedrag, doordat ze zich jarenlang niet veilig en gezien voelde op school, weer los te laten.  

Ik vind het als moeder vooral moeilijk dat wat ik haar probeer mee te geven in het leven -dat je mag kiezen om alleen naar de dingen te kijken die jij mooi of interessant vind – jarenlang werd overschaduwd door die overlevingsstand. 

Ons leven als een 2-koppig gezin is voor een groot gedeelte getekend door de negatieve effecten van de schoolplicht. Ook ik ben, net als mijn kind, lichamelijk ziek geworden van het onbegrip, de weerstand en het enorme hokjesdenken dat ik tegenkwam in mijn zoektocht naar passend onderwijs voor mijn kind.

Al vanaf dat Maysa 2 jaar is wilde ze naar school, met 2,5 mocht ze echter pas naar de peuterspeelzaal. Bij binnenkomst stelde de juf al vast dat ze flink voorliep op de normale ontwikkeling  en ik ben vrij snel daarna op zoek gegaan naar een school die Maysa wilde toelaten vóór haar 4e verjaardag. 

De term hoogbegaafdheid was toen nog echt taboe en je mocht dat woord alleen in de mond nemen wanneer je bewijs had, namelijk een met goed gevolg afgelegde IQ-test. 

Maar je hebt toch helemaal geen IQ cijfertje nodig om samen met een kind op zoek te gaan naar onderwerpen en bezigheden waar dat kind van gaat stralen. Sterker nog: dat gun ik ieder kind, dat ze iemand treffen die het leuk vind om die ui af te pellen en samen te ontdekken wie je bent en hoe wil je in het leven staan, op welk vlak wil je jezelf wilt ontwikkelen. 

Geef de jonge, enthousiaste docenten de ruimte om hun eigen plan te trekken op onderwijsgebied, naar de maatstaven van deze tijd. Welke kennis en vaardigheden heb je nodig om de komende decennia de wereld leefbaar te houden? Plastic soep wegwerken, klimaatneutraal werken, hoe bouw je een veilig toekomstbestendig communicatienetwerk, je kunt daar niet vroeg genoeg mee beginnen om ze die skills bij te brengen en ze te ondersteunen in het autodidact leren.

Wanneer een school ‘uit principe’ leerlingen niet laat versnellen (wanneer je niet de financiële mogelijkheden hebt om een specialist in te huren om te bewijzen dat de natuurlijke ontwikkeling geremd en geschaad wordt) , dan creëer je moedwillig probleemgedrag. De angst van onderwijsprofessionals om fouten te maken, het feit dat ze geen verantwoordelijkheid durven te nemen voor experimenten, dat dragen ze allemaal over op de leerlingen. Dat is een bewustwordingsproces waar iedereen in het onderwijs doorheen moet. 

De overheid heeft mijn kind flink in de kou laten staan de afgelopen jaren. Zij heeft met een lapmiddel van € 50 miljoen gepoogd een reeds lang overleden schoolsysteem tot leven te wekken. Investeer in je toekomstige belastingbetalers, dat betaalt zich dubbel en dwars terug!”