Guusje schrijft zelf (14):

“School, ik zie het nut er niet van in. Het is zo onnodig om kinderen een basis voor te schotelen dat ze moeten leren. Ik zou zoveel liever gelijk in de praktijk leren in plaats van eerst minstens 12 jaar lang iets te doen wat ik niet leuk vind tot ik uiteindelijk mag leren wat ik wil leren, waarvoor ik achteraf gezien die basisleerstof helemaal niet nodig had.

Ik wordt niet gezien op school zoals ik ben, al heb ik me op mijn eerste basisschool wel láten zien. Ik vertelde alles over hoe ik in het leven stond, maar nadat ik in de klas half instortte, ben ik van school gewisseld.

Op die school deelde ik niks meer, mijn vertrouwen in de mensen was weg. Ik deelde zelfs niets meer met mama of vrienden. Nu pas begin ik weer een beetje vertrouwen te krijgen en met de tijd laat ik steeds meer zien van mezelf.

Ik voel me klein. Ik wordt geplaagd en beoordeeld op wat ik zeg en geloof. Vooral door mijn medeleerlingen.

Er was een keer dat ik een aantal dingen onder woorden bracht, afgesloten van het grote lokaal, met een aantal leerlingen. In eerste instantie voelde het veilig en oké. Ik werd er niet op afgerekend. Maar toen ik iets zei, wat blijkbaar niet helemaal de goede timing was, veranderde de sfeer gelijk.

Het was niet meer veilig, ik voelde me aangevallen. Ik zat in m’n eentje in een lokaal waar geen leraren bij waren en ik moest voor mezelf opkomen. Het was nog niet lang geleden dat ik me nog volledig afsloot en helemaal niets deelde, dus ik stond absoluut niet stevig in m’n schoenen.

Ik ken er nog wel meer. Ik ben, om de meest onzinnige reden, bij de keel gegrepen door een medeleerling, werd vrijwel bijna heel mijn basisschooltijd behandeld door mijn medeleerlingen alsof ik een virus was, besmettelijk. Ik kreeg nooit contact met anderen, ik was “anders”.

Ik bleef aardig in de hoop dat ze me ooit, op een dag, zouden gaan zien zoals ik was: Een aardig meisje dat graag helpt en voor iedereen opkomt. Letterlijk. Ik ben een keer, volledig bewust van wat ik deed, opgekomen voor degene die me heel die basisschool al pestte. En ik heb er nooit iets voor terug gekregen.

Veilig, zo wil ik me voelen op school. Ik zou willen dat ik mezelf kon zijn zonder raar aan gekeken te worden.

Wat ik wil qua school is 1 op 1. Je mag leren wat je wilt leren, van iemand die dezelfde passie heeft. Ongeacht leeftijd. En misschien dat leerling en leraar duo’s dan eens in de zoveel tijd op een bepaalde plek bij elkaar komen en dat leerlingen kunnen kijken naar wat de andere kinderen doen en geleerd hebben.

Lessen niet in een gebouw maar in de buitenlucht, of op een nodige locatie voor die les.

Vrij, open, met ruimte voor eigen initiatief en ideeën, zonder regels. En met regels bedoel ik meer richtlijnen, regels waar de mensen van het onderwijs tegenwoordig helemaal aan vastgrijpen. Ze mogen niet meer afwijken van die richtlijnen. En dat wil ik niet.

Dus; zonder richtlijnen, in vrijheid. Ook de leraar. Die moet ook losstaan van programmeringen en richtlijnen.

En bovenal: Gelijkwaardigheid. Dat is iets wat ik heel graag zou willen zien in het onderwijs.

Mijn droom is om uiteindelijk een stichting op te richten voor dieren die hulp nodig hebben. Op welke manier dan ook. Sinds ik klein ben wil ik al dierenarts worden en dit wil ik nog steeds.

Maar helaas is dit niet mogelijk op de manier die het onderwijs nu bied, omdat ik door teveel druk en theorie blokkeer, ik kan niets meer en word ziek. Daarom doe ik nu, in plaats van VWO, mavo. En zelfs dat niveau was te hoog gegrepen geweest als ik nu niet geholpen werd door leraren om toch een diploma te halen, op een manier die wél te doen is.

Laatst moest ik een betoog schrijven voor een vak, ik raakte gelijk in paniek en in de stress. Die manier van leren is gewoon niet geschikt voor mij. Maar dierenarts is en blijft mijn grootste droom. Ik heb altijd een vrij specifiek beeld gehad van mijn toekomst, ik wil altijd al een paard hebben, mijn grootste hobby is dan ook paardrijden. Ook het liefst zonder hoofdstel en zadel, gewoon helemaal vrij zonder regels. Dat past nogal bij mij. 😛

Mensen moeten tot het besef komen hoe makkelijk de wereld eigenlijk in elkaar zit, want het is niet alleen het schoolsysteem. Het is de hele maatschappij.

Mensen zoeken oplossingen voor problemen die ze zelf gecreëerd hebben. Het is zoveel makkelijker dan dat we het onszelf nu maken.

Er zijn richtlijnen, er is een weg die ieder kind moet bewandelen voor een succesvolle baan later. Maar als die kinderen de toekomst zijn van onze wereld, en van jongs af aan al niet mogen doen wat hun eigenlijke passie is, hoe zullen ze dan ooit “succesvol” worden op hun eigen manier?

Deze maatschappij, dit schoolsysteem, is erop gemaakt om mensen hard te maken voor zichzelf, de plichten en verwachtingen vanaf de buitenwereld boven hun eigen behoeftes stellen. Dát is het enige dat dit systeem de mensen bijbrengt, en niets anders.

Ik ga een paar keer in het jaar naar een plek die ik als een tweede thuis beschouw, ik kan daar mezelf zijn ondanks dat er maar enkele andere kinderen zijn. Wie je ook bent, hoe je er ook uitziet, hoever je ook bent, hoe oud of jong je ook bent, je bent evenveel waard als de rest. Niemand is meer of minder dan de ander daar.

En dat is waar onderwijs en maatschappij op gebaseerd zou moeten zijn, onder andere. Gelijkwaardigheid. Ik leer daar veel meer dan waar dan ook en ben dankbaar dat ik daar terecht kan. En de boodschap die ik er de laatste keer dat ik daar was vooral uithaalde: De plek maakt niet uit, JIJ bent de enige die JOUW leven leuk kan maken, of kan veranderen. <3″

Anita, de moeder van Guusje, schrijft:

“Guusje heeft school nooit leuk gevonden. Ze begreep niet wat ze daar moest doen. Ze was altijd in het hier en nu, van kleins af aan, in haar eigen belevingswereld. Wanneer ik haar twee dingen achtereen vroeg was ze de eerste vraag al weer vergeten. Ze heeft een lange verwerkingstijd, neemt veel waar. Ze kan niet het ene boek dicht slaan en het andere openen, dat kan ze gewoon niet.

Vanaf groep vier kwam ze somber thuis, afwezig. De dagelijkse huilbuien beginnen, avond na avond, elk schooljaar opnieuw had ik een huilend kind naast me in bed: ‘mama, hoef ik morgen niet naar school?’ “Ik kan het echt niet meer mam, Ik weet niet waarom. Ik ben geen normaal kind. Die woorden zijn nog niet uitgevonden wat school doet met mij.” 

Ze zou een lees achterstand hebben terwijl ze die zomervakantie zes boeken las. Ook haar rekenen liet te wensen over en ze voelde zich heel alleen. We veranderen van school na de herfstvakantie in groep vijf waar we te horen krijgen dat Guusje erg ontwikkeld is in haar woordenschat. De nieuwe meneer speelt met pepernoten in de rekenles en verzekert ons dat ze alles snapt. Ze is alleen een beelddenker dus je moet het anders brengen.

De nieuwe school geeft even meer rust. In groep zes heeft ze meerdere juffen door ziekte en zwangerschap. Ze ervaart veel druk en ‘moeten’ waardoor ze vast loopt. Ze krijgt ondersteuning door een intern begeleidster (de tweede inmiddels) en privé bezoeken we een therapeute. Deze laatste stelt dat ze vreselijk moe en boos is wat ze niet uit waardoor ze inmiddels ook fysieke klachten heeft.

Haar schoolschriftjes spreken voor zich: “Ik ben gestrest, ik ben boos, verdrietig en zenuwachtig. Ik word figuurlijk overal heen getrokken waardoor ik uit elkaar spat. Ik weet het echt even niet meer.” “Als het om school gaat voel ik me net een vogeltje in een kooi omdat ik moet.”

Ik houd haar thuis als het niet gaat en neem haar zoveel mogelijk in bescherming. In een weekeinde kon ze niet meer lopen, letterlijk niet meer opstaan, zo was haar ziel in verzet. Ze is veel gepest, vind niet snel aansluiting bij andere kinderen. 

Guusje is heel zacht van karakter, puur en krachtig. Ze is creatief en wijs. Bewust in alles wat ze doet. Ze leeft in het hier en nu en dat past niet in deze maatschappij waarin we vooral met de toekomst bezig zijn en ‘doelen moeten behalen’.

Inmiddels in groep drie van haar huidige Agora school beseffen haar begeleiders dat zij niet geeft om prestaties, niveaus of diploma’s en dat Guusje blokkeert onder de minste druk. Hiervoor hebben we ook de nodige gesprekken gevoerd en ze wordt nu wel gezien en gehoord, daar doet men echt hun best nu om Guusje zoveel mogelijk de ondersteuning te bieden die zij zelf wilt.

Moe gestreden om te voorkomen dat mijn dochter ‘gelabeld’ werd omdat ze niet in “het systeem” past zie ik ook dat alle ervaringen ons in onze kracht hebben gezet. Guusje weet wat ze wel of niet wilt en laat zichzelf niets opleggen. 

Ik ben geen leerkracht maar dat je les geeft aan kinderen zegt niets over jouw persoonlijke ontwikkeling. Mensen laten zich te gemakkelijk dingen ‘opleggen’ waar ze met hun hart niet achter staan maar laten zich sturen door angst. Kinderen spiegelen ons, zij geven SIGNALEN. Mijn wens is dat we hiernaar gaan luisteren. LIEFDE is de sleutel. Liefde is de basis voor Creativiteit en Vrijheid, zij gaan hand in hand.

Het school systeem houdt vast aan kaders die honderd jaar oud zijn. Dit getuigt niet van creativiteit en vrijheid en zal niet vanuit ‘bestaand beleid’ veranderen. Onze kinderen zullen dit veranderen samen met ons, ouders, leerkrachten, coaches en begeleiders. Laten we samen in onze KRACHT gaan staan. “