Phileine (15) schrijft zelf:

“Ik vind school leuk en leerzaam, omdat ik echt contact heb met anderen. De lockdown was niet leuk, omdat ik toen geen echt contact kon hebben met mijn vrienden. Digitale school vind ik niet zo fijn.

Soms voel ik me onzeker. Dat is niet zo fijn. Dan denk ik dat anderen mensen naar mij kijken. Dat maakt me dan een onzeker.

Ik zou me fijn en soms minder onzeker willen voelen op school.

Mijn ideale school is een plek in de natuur. Nu is mijn school in de stad, want daar woon ik. Maar een boerderij zou erg mooi zijn. Met dieren. Maar ook met veel vriendinnen.

Ik droom ook van wonen op een boerderij. Afgewisseld met de stad, waar mijn broers en zussen wonen.

Wat ik wil is dat we lief zijn voor elkaar. En echt elkaar ontmoeten.”

Iddo, (stief)vader van Phileine, schrijft:

“Mijn lieve dochter Phileine heeft een uitdaging. In tegenstelling tot haar broer en zussen is bewegingsvrijheid voor Phileine minder vanzelfsprekend.

In de grote wereld is ze kwetsbaar. School is voor haar een belangrijk houvast en sterkt haar in haar gevoel van eigenwaarde.

De lockdowns maakten de leefwereld van Phileine veel kleiner in vergelijking met haar leeftijdgenoten.

Het wekelijks toegestuurde huiswerk sloot niet aan op haar behoeftes. De gevoelens van eenzaamheid en onzekerheid werden in die periode behoorlijk gevoed.

Geen kind kan zonder verbinding met andere jongeren. De ontmoeting met de ander heb je nodig voor een beter gevoel van eigenwaarde.

Het klinkt misschien raar, maar ergens ben ik ook wel dankbaar voor deze turbulente periode en ervaring.

Ja, ik ben van mening dat er landelijk meer geregeld had kunnen en moeten worden voor de leerlingen van het VSO. Maar wat het tegelijkertijd heeft laten zien is het enorme belang van écht contact.

Juist in deze steeds digitaler wordende wereld is het een soort van wake-up call om met positieve moed te strijden voor een meer menselijke wereld.

Een onderwijsvorm waar de leerling en het menselijke contact centraal staat.

Op haar nieuwe school voelt Phileine zich helemaal senang.

Ik gun als ouder ieder kind een school wereld waar mensen elkaar in de ogen kijken. Daar wordt het onderwijs en de wereld uiteindelijk veel rijker van.”

Jazz (10) schrijft zelf:

“Ik vind school niet leuk, omdat ik veel slechte ervaringen heb met school. Dit is doordat veel juffen en meesters boos tegen mij deden.

Dan ben ik boos maar ook heel verdrietig, omdat de juffen en de meesters niet naar mij luisteren.

Toen ik het een keer moeilijk vond om mee te doen in de klas, werd ik boos. Toen werd de directeur erbij gehaald en die heeft mij heel hard de klas uit getrokken. Hier werd ik heel verdrietig van.

Ik wil me fijn en blij voelen op school.

Ik wil een school met goede meesters en juffen die naar je luisteren en tijd hebben om genoeg aandacht aan je te geven. Ook wil ik veel ruimte voor buiten spelen.

Ik zou willen dat de scholen meer tijd en aandacht geven aan de kinderen die niet goed kunnen leren of op een andere manier les nodig hebben. Nu lukt dit de meesters en juffen niet.

Mijn droom is om later bij de politie te gaan en dan lid te zijn van het arrestatieteam.”

Didem, moeder van Jazz, schrijft:

“Herhaling is de kracht van de boodschap…..

Althans, Dat is wat ze je op school leren.

Wat leerkrachten daarbij vergeten is dat het herhalen van negatieve uitlatingen ook een krachtige boodschap nalaat.

Het hebben van een zoon met faalangst en een laag zelfbeeld is best uitdagend. Helemaal als een school hier niets mee kan.

• De dagelijkse ‘je bent stout!’ doe eens normaal!’, ‘je bent niet goed bezig!’ maken het alleen maar lastiger om hier mee om te gaan.
• Ouders op het schoolplein zien alleen maar een ‘vervelend kind’ zonder te vragen naar wat erachter zit en waardoor het negatieve zelfbeeld wordt versterkt.
• Een directeur die haar handen niet thuis kan houden en haar woorden niet op de juiste manier weet te gebruiken met alle gevolgen van dien! 

Scholen schermen maar al te graag met ‘handelingsverlegen’ waardoor zij een vrijbrief hebben om een kind naar een andere school (lees speciaal onderwijs) te sturen. Wat het allemaal lastig maakt is, wanneer je kind niet in aanmerking komt voor een andere school. ‘Passend onderwijs’ kan niet geboden worden, scholen kunnen niets met ‘het kind’ maar in Nederland hebben wij wel een leerplicht. 

En dan?! 

Negatieve uitlatingen die jaar in, jaar uit worden gedaan door leerkrachten zijn niet ineens om te turnen naar iets positiefs. Als ouders zijnde kan je 100 duizend complimentjes geven, die ene negatieve blijft hangen!

Jazz heeft nu een ‘tussenfase’ iets wat niet wordt aangemoedigd door de leerplichtambtenaar maar het helpt Jazz wel!

En wij? Wij weten zeker dat hij er komt! Want wij zien een ontzettend lief kereltje wat engelengeduld heeft met kleine kindjes, wat ontzettend leergierig is als het gaat om onderwerpen die hem interesseren. En nee! Dat zijn niet taal en wiskunde! Maar wel die onderwerpen die er later toe doen!

Wij weten het zeker! Hij gaat ons verbazen, let maar op!”

Jade (17) schrijft zelf:

“Ik vind het leuk om te leren en om mijn klasgenoten en vrienden te zien, maar zoals de school nu is opgezet kan ik eigenlijk niet helemaal mezelf zijn.

Ik heb wel de antwoorden op vragen, maar niet de woorden. Vooral als een vraag onverwacht komt van een leraar kan ik niet reageren.

Ik ben niet hetzelfde als andere leerlingen. Mijn brein is anders gestructureerd en daardoor begrijp ik hen niet goed en zij mij ook niet.

Als het niet goed voelt krijg ik hoofdpijn en buikpijn.

Wat ik zou willen is me als mezelf voelen. Niet anders moeten zijn om begrepen te worden.

Het zou fijn zijn als de school meer ingericht zou zijn op neurodiversiteit. Er zijn geen standaard mensen. Scholen moeten dus meer neurodivers ingericht worden, zodat er meer gelijkwaardigheid ontstaat.

Ik ga nu van VWO naar HAVO, omdat ik geen aanleg heb voor talen. Een tweede vreemde taal is een voorwaarde op het VWO en dit lukt me gewoon niet. Mijn voorkeur ligt juist bij de bèta vakken en daar heb ik ook mijn vervolgopleiding op uitgekozen. 

Mijn droom is om na mijn examen door te studeren en mensen te helpen door in een laboratorium medicijnen te ontwikkelen. “

Ursula, moeder van Jade, schrijft:

“Wat voor mij als moeder lastig is in het huidige schoolsysteem, is dat ze mijn kind niet zien voor wie het is. Alle kinderen worden naar mijn idee als standaard gezien terwijl geen kind standaard is. Met z’n allen maken ze de norm, de standaard, maar geen kind voldoet daaraan. Kijk net even verder, naar het individu. En luister! ” 

Julia (15) schrijft zelf:

“School is voor mij heel vervelend. Ik word gepest om hoe ik eruit zie en ook random. En als ik ermee naar docenten ga dan wordt er gezegd dat die pesters dat niet mogen, maar ze doen er heel weinig aan. 

Die kinderen worden niet aangepakt. Maar ik moet dan allerlei therapieën volgen en dus ligt het weer aan mij. 

Het klopt gewoon niet.

Het maakt me boos en dan moet ik toch vaak huilen.
Maar ik vind het lastig om over mijn gevoel te praten…

Dit gevoel is eigenlijk standaard zo als ik de school in loop.

Ik zou me gewoon goed willen voelen. Dat ik niet bang hoef te zijn dat iemand weer iets stoms tegen me zegt

Als ik mocht kiezen zou ik liever geen school willen. Anders zou ik willen dat ik in elk geval m’n eigen rooster mag kiezen. Zelf weten welke lessen ik volg. Ik zou alle pesters wegsturen. Ik wil dat het gewoon gezellig is en dat ik gewoon mezelf mag zijn. Zonder dat iemand weer raar naar me kijkt en lelijke dingen zegt.

Ik zou graag willen dat iedereen gewoon aardig tegen me is.

Alles wordt gericht op het slachtoffer. Maar ze moeten durven het anders en strenger aan te pakken. Want ik kan nog 100 keer naar een therapeut, maar daar gaan die pesters echt niet door ophouden!”