Philine (12) schrijft zelf:

“Mijn basisschooltijd was saai. Ik heb nooit vaste vrienden kunnen houden. Toen ik een kleuter was, vond ik mijn klasgenoten baby’s. Ik heb groep 2 overgeslagen. Nu zit ik in 2 VWO en nu heb ik het gezellig op school.

Als het niet fijn was, voelde ik me verdrietig en boos. Ik zat in groep 3 veel onder de tafel, omdat ik me niet veilig voelde. Ook probeerde ik toen thuis te mogen blijven. Ik was liever bij mijn moeder. Ik riep haar dan schreeuwend uit het raam.

Ik kan er slecht tegen als de klas te druk is.

Ik zou me meer begrepen willen voelen en me veilig voelen. Nu op het VO voelt dat beter.

Een school waar kinderen niet te druk zijn, waar kinderen gezellig en vriendelijk zijn, is wat ik wil. Waar leraren zijn die goed kunnen en willen helpen. Het mag creatiever zijn, maar dan wel duidelijk. Niet te vrij.

Docenten moeten niet alleen aan de standaard procedure denken. Dus niet dat kinderen eerst moeten bewijzen dat ze iets kunnen, voor ze verder mogen.

Als het even niet lukt bij een kind, laat ze dan even.

Geef ze ruimte. Niet altijd maar moeten. Hier moet een beter beleid voor komen.

Ik wil graag actrice worden en in beroemde films spelen.  Uiteindelijk wil ik in een Engelse film spelen.”

Alessandra, moeder van Philine, schrijft:

“Ons huidige onderwijssysteem is te weinig ingericht op hoogbegaafde kinderen. Nog veel te vaak wordt het weggezet als iets elitairs. Of er wordt gedacht, dat je dan vooral heel goed kunt leren. Niets is minder waar. Als mensen eens willen begrijpen dat een kind met een IQ van boven de 145 net zoveel afwijkt van het gemiddelde als een kind met een IQ onder de 55.

Voor onze dochters ging het mis vanaf groep 1 op de basisschool. Philine ontwikkelde enorme faalangst, noemde zichzelf dom en stom en sloeg zichzelf op haar hoofd.

Philine had in groep 1 zelf bedacht dat ze na de zomer wel door kon naar groep 3. Helaas werd ze niet serieus genomen door school en hebben we moeten strijden om haar een groep over te laten slaan.

We lieten Philine testen en zij bleek hoogbegaafd. School verklaarde zich handelingsverlegen en om een lang verhaal kort te maken: er volgden nog 4 basisscholen. Onveilig of wederom handelingsverlegen.

Philine heeft van één school een zwart gat in haar geheugen. Ze heeft daar een half jaar gezeten, maar weet helemaal niets meer. Dat zegt genoeg.

Philine heeft deels thuisonderwijs gehad. Dat was fijn. Ze heeft zich door de basisschool tijd heengeslagen.

Ze zit nu in 2VWO en gaat eindelijk met plezier naar school.

Als scholen ons meteen serieus hadden genomen en onze meiden meteen hadden laten doorstromen op hun eigen niveau, dan hadden we al deze problemen niet gehad. Daar ben ik van overtuigd.

Er is nog teveel angst, dat het qua “sociaal-emotionele” ontwikkeling niet gaat.

Maar haal deze twee alsjeblieft uit elkaar. Want als ze sociaal goed mogen zitten, dan zal de emotionele ontwikkeling ook een stuk beter gaan. Een hoogbegaafd kind kan niet versnellen, want voor dit kind is het geen versnellen, maar zijn of haar eigen ontwikkeling volgen.

Tevens vind ik dat elke leerkracht sensitief en empathisch moet zijn. Voor alle kinderen, maar zeker voor de hoogbegaafde kinderen. Daar moet ons onderwijs op ingericht worden.”

Amy (14) schrijft zelf:

“School vind ik een vreselijke tijdverspilling. Ik leer er weinig.

Ik moet lange uitleg aanhoren, wat in enkele minuten uitgelegd kan worden en die tijd kan ik niet gebruiken om wél wat te leren. 

Ik vind dat zonde van mijn tijd en ervaar het als frustrerend. 

En het meeste wat wordt uitgelegd weet ik al.

Als de leraar tegen me gaat krijsen, omdat ik zijn uitleg niet begrijp dan vind ik dat ook niet fijn. Als hij zelf de stof niet begrijpt of goed kan uitleggen en ik stel een vraag en hij wordt boos, dan voel ik me machteloos en bang. 

Ik word er kwaad en onzeker van. 

Ik vind het oneerlijk dat ik zo wordt behandeld. Ik kan er toch niets aan doen dat ik zijn uitleg niet begrijp?

Voorbeelden wanneer ik me niet fijn voel op school? Ik ken er genoeg. 

Als een leraar je uitlacht, omdat je iets niet begrijpt? 

Als er andere personen op je af komen en vervelende dingen tegen je zeggen of doen en met hun lichaamstaal je bedreigen? 

Als je bij je keel wordt gegrepen door een medeleerling? 

Als je leraar tegen je zegt dat het wel erg leuk is om je te pesten omdat je zo lekker reageert? 

Als de leerkracht achter je aanrent, omdat je moet nablijven en je het lokaal uitrent, omdat je het niet meer trekt ,omdat de jongens uit de klas je de hele dag hebben lopen sarren en zij gewoon naar huis mogen ‘omdat zij niks hebben gedaan’? 

Het onbegrip dag in dag uit van medeleerlingen en leerkrachten? 

Het terugzetten van 3-ster naar 1-ster werk omdat mijn ogen niet goed werken, maar ik het 3-ster niveau prima aankan? 

Dat ik puzzels van 2 stukjes moest maken, terwijl ik puzzels van 50 stukjes en meer kon maken, maar toch echt eerst moest dat ik de gemakkelijk kon maken?

Dat het werk altijd véél te gemakkelijk is, zodat ik me niet kan concentreren en dat ik dan nog gemakkelijker werk krijg, omdat ik niet snel genoeg ben?

Wat ik wil is me veilig, uitgedaagd, prettig voelen. Aangezien worden voor wie ik ben en niet voor één of ander kind wat geen woordenschat heeft. Niet als kleuter behandeld worden.

Een kind is een individu en niet een nummertje in een schoolsysteem. 

Het is van belang om ieder kind als individu, als mens, te bekijken en niet af te meten aan een gemiddelde of hoe een kind zou moeten zijn. 

Niet alle kinderen passen in het schoolsysteem: houd op met drukken.

Ik ben niet onderuit gegaan op het sociale aspect op school, maar op het schoolsysteem. Door de inrichting van het schoolsysteem krijg ik niet wat ik nodig heb om mij te ontwikkelen.

Mijn droom is om ooit een springwedstrijd te winnen met mijn pony. Mijn plan voor de toekomst is om een paardendierenarts te worden, dus eerst de opleiding tot veearts en daarna verder specialiseren naar paarden.”

Hanneke, de moeder van Amy, schrijft:

“Mijn dochter vertrouwt me toe: ‘Mam, wil je alsjeblieft in me blijven geloven, want jij bent de enige die ik nog over heb die in mij gelooft’.

Van binnen huil ik; hoe kan het zijn dat we in Nederland kinderen zo kapot laten gaan? Mijn kind? Dit is de resultante van 10 jaar – niet passend – onderwijs.

Haar lichaam staat zo stijf van de stress dat ze niet meer kan.

Ik zie de leerkrachten, ze moeten veel: lesgeven aan 30 kinderen, methodes volgen, leerlingvolgsysteem bijhouden, oudergesprekken, en…ook nog de uitjes regelen.

Het is veel, veel om te doen en veel om bij te houden.

Allemaal regelgeving opgelegd vanuit hoe we in Nederland het schoolsysteem hebben ingericht.

Dan nog alle uitzonderingen, dyslexie, dyscalculie, taalachterstand, cultuurverschillen, ga er maar aan staan.

Zware job.

Passend onderwijs: binnen je klas ook nog op verschillende niveaus programma’s in elkaar zetten…..en nu ook nog op handen zijnde wetgeving: alle verzuim straks gaan bijhouden. Een zwembad vol aan regelgeving, aan waar je als leerkracht aan hebt te voldoen. Je bent moe als je klaar bent, aan alle regels hebt voldaan.

Maar dan, dan komt er een moeder, die vraagt om aandacht voor haar kind. Extra aandacht, want het kind is ongelukkig op school.

Ze snapt de opgaven niet, want die zijn multi-interpretabel, ze vindt de stof veel te gemakkelijk en kan zich daardoor slecht concentreren, ze heeft slecht aansluiting met andere kinderen, want ze leeft in een andere belevingswereld dan het gemiddelde kind.

Als leerkracht heb je al genoeg aan je hoofd. Je bent blij als je de kinderen aan het eind van de middag naar huis stuurt. Het kind heeft al dyslexietraining; het is even genoeg. De ouder wordt aangehoord en afgewimpeld, zo weer een lastige ouder te woord gestaan, nu snel de dossiers bijwerken en dan eindelijk naar huis.

Dit is onze ervaring, dit is wat wij zien afgelopen 10 jaar. Alle begrip voor de leerkrachten en schooldirecteuren.

Echter mijn kind wordt al 10 jaar niet gezien, krijgt al 10 jaar te horen dat ze zich maar aan moet passen en niet lastig moet zijn. Ze haalt de toetsen niet dus krijgt steeds gemakkelijker werk.

De reden waarom ze de toetsen niet haalt? Ja, daar kijken we niet naar. We werken volgens de regels, en dat is toetsen en daar de stof op afstemmen.

Mijn dochter is getest met 2 jaar en 10 maanden en daaruit is een ontwikkelingsvoorsprong gebleken; slim kind dus.

Door het onderwijssysteem en de negatieve feedback, is ze nu uitgevallen, zit ziek thuis van de stress omdat ze niet wordt gezien.

Niet zichzelf mag zijn, maar zich moet aanpassen aan een systeem wat blijkbaar niet kan inspelen op haar behoeften.

Mijn dochter en ik gaan er wel komen, maar mijn vraag is: wanneer worden we weer menselijk, kijken we naar elkaar en mogen we gewoon ZIJN?

Kijken we naar het doel: leren op school en het ontwikkelen van kinderen begeleiden in plaats van ‘de regeltjes’ volgen?

Ik denk dat de kinderen én de leerkrachten dan opeens veel leukere dagen krijgen, ipv de hele dag ‘moeten’.  “

“Ik ben Edgar, 25 jaar en woon op dit moment in Deventer. Ik studeer op dit moment History (Engelstalig dus) aan de Universiteit Utrecht, waar ik het erg naar m’n zin heb. Dit is echter wel eens anders geweest. 

Toen ik 17 was, ben ik van de middelbare school gestuurd, onder het mom van: je gaat het toch nooit halen. Bovendien, gebaseerd op mijn ervaring en verhalen van mensen om me heen, heb ik het gevoel dat mijn middelbare school kinderen die wat meer moeite hadden, wat sneller van school stuurden om het slagingspercentage hoog te houden.

In de zomer van 2016 realiseerde ik mij dat het beter was als ik alsnog mijn diploma zou halen, dus toen ben ik naar het VAVO gegaan. Daar heb ik betere ondersteuning gekregen dan op mijn middelbare school, met als resultaat dat ik binnen 2 jaar ook mijn HAVO diploma gehaald had, door kon naar het HBO, waar ik Archeologie heb gestudeerd, en nu dus een WO Bachelor volg aan de universiteit, met als doel om uiteindelijk een PhD te halen.

Wat er volgens mij mis is met het schoolsysteem, is dat vooral in de opbouwende fases (dus basis/middelbare school) het systeem erg statisch is, en dus niet makkelijk toe te passen is op kinderen die een beetje ‘buiten de boot’ vallen.

Hierdoor, ALS een kind dan buiten de boot valt, is die achterstand gelijk zo enorm groot, dat zo’n kind niet alleen drie keer zo hard moet werken sowieso om met zijn of haar ‘issues’ te dealen, maar dan ook nog eens tien keer zo hard moet werken om wél aan de algemene maatstaven van het onderwijs te voldoen. 

En wanneer een jongere aangepaste hulp nodig heeft van bijvoorbeeld een middelbare school, dan is daar vaak, naar mijn mening, geen ruimte voor.

Het onderwijs mist dus flexibiliteit, het inzien van dat sommige kinderen pas later opbloeien, en dat dat dus niet gelijk betekend dat als een kind NIET gelijk presteert, hij of zij ook niet intelligent is.

Wat ik in ieder geval zou veranderen, is daar waar het mogelijk is, flexibiliteit aan te bieden. Ook zou ik proberen de druk van de jongeren af te halen. Het is niet erg om niet alles in één keer te doen.

Daarom wil ik ook graag mijn verhaal kwijt aan de wereld, zodat mensen hopelijk in gaan zien dat niet alles in één keer hoeft, en dat je zelfs met een omweg, motivatie, ambitie en doorzettingsvermogen, toch kan komen waar je wil zijn.

Uiteindelijk zou het fijn zijn als ook ik mijn bijdrage kan doen. Ik wil graag helpen daar waar ik kan. Misschien om scholen te adviseren of om jongeren het idee te geven dat ze, uiteindelijk, komen waar ze willen zijn, en dat het oké is om d’r wat langer over te doen.

Ik sta dan ook open om met mensen in contact te komen, die vragen hebben of gewoon een keer willen praten.”

Silvijn (11) schrijft zelf:

“De basisschool paste niet bij mij. Ik moest mij de hele tijd aanpassen. Ik vind het eigenlijk helemaal niet fijn om het over school te hebben.

Ik moest me gedragen zoals de andere kinderen. ‘Normaal zijn’, waardoor ik niet helemaal mezelf kon zijn.

Dan voel ik me verdrietig, boos en machteloos. Ik voelde me helemaal niet begrepen en me onrechtvaardig behandeld.

Het was op een dinsdag in groep 8. Hier had ik het gevoel dat ik helemaal alleen stond tegen de klas en dat niemand mij begreep. De kinderen niet en de leraren ook niet. Een paar dagen later ontdekte ik dat ik depressief was en opgebrand was.

Wat ik gewoon wil is me fijn en begrepen voelen.

Ik zou het heel fijn vinden om door middel van projecten te kunnen en mogen leren. En ik zou begeleiding willen krijgen van mensen die mij echt willen en kunnen begrijpen. Zoals mijn begeleider Yvonne bij stichting Conneqt in Eindhoven waar ik nu zit.

Misschien ga ik naar een Agora school. Dat is ver weg van mijn huis, dus een hele reis, maar kan ik wel in een systeem naar school dat beter past denk ik.

Ik doe liever iets, zoals werken in een project. Dan kan ik informatie opzoeken, eigen onderzoek doen. Dat is beter dan met neus in de boeken. Zodat ik ook snap waarom ik iets leer. Op school weet ik soms niet waarom ik iets leer.

Ook kan ik niet goed tegen tijdsdruk. Dan voel ik dat ik moet presteren en lukt het niet.

Ik wil me heel graag weer gelukkig en goed voelen

Dat je kinderen zoals mij niet isoleert, maar dat je helpt door te komen kijken in de klas en gesprekjes te voeren over wat ik nodig heb. Ik wil begrepen worden en begrip krijgen.

Ik heb een eigen liedje gemaakt over dat je jezelf moet zijn en dat een depressie een les is. Ik mag dit liedje ook echt professioneel op gaan nemen met hulp van Bjorn van der Doelen. Het liedje heet ‘depression is a lesson’.”

Thomas, de vader van Silvijn, schrijft:

“Het schoolsysteem is failliet. 

We hebben een schoolsysteem gebaseerd op oude tijden. Ikzelf heb ongeveer veertig jaar geleden hetzelfde doorgemaakt als Silvijn, uiteindelijk heeft dit ook bij mij op 40 jarige leeftijd geleid tot zware depressies en drie burn- en bore outs. 

In die periode is ook bij mij hoogbegaafdheid vastgesteld. Niet omdat ik hulp kreeg, maar uiteindelijk zelf ben gaan zoeken naar waarom ik maar niet beter werd. Ik kan met recht zeggen dat ik ervaringsdeskundige ben. Mijn oudste zoon is ook hoogbegaafd, maar meer aangepast aan het systeem dan Silvijn.

School heeft zijn eigen bril en doen enorm hun best, maar ik en mijn kinderen worden niet echt” gezien en gehoord. Je moet echt vechten voor je kinderen en dit frustreert enorm. 

Er is een mooie uitspraak: Als je kinderen gelijk wilt behandelen moet je ze ongelijk behandelen. 

Het onderwijssysteem is gebaseerd op de middenmoot. Ik heb daar een mooi boek over gelezen, ‘The myth of average’ van Tod Rose. Het gemiddelde is een mythe. 

We moeten onderwijs echt anders gaan inrichten en organiseren. Organiseren waarbij het kind weer echt gezien wordt. En niet een curriculum wat er door geperst moet worden.

Ik zou een heel verhaal kunnen typen, ben zelf onderwijskundige en pedagoog. Maar ik merk hoe meer ik typ hoe kwader ik wordt. Daarnaast met ik meer een prater als een schrijver.

 De kern van het verhaal: Ga kinderen ECHT ZIEN!

Een kind kan niet achter of voor lopen in zijn of haar ontwikkeling. Het is namelijk zijn of haar ontwikkeling, geef daar de ruimte voor. Laat dat het startpunt zijn.”

Katja (12) schrijft zelf:

“Ze begrijpen me niet.

De juf deed vooral haar best om te zorgen dat ik haar begreep maar leek geen poging te doen naar mij toe. Ik voelde me niet gezien.

Soms kreeg ik dan juist weer overdreven veel aandacht en werd ik in de klas aangesproken bij elke vraag, heel ongemakkelijk en dan voelde ik me alsof ik onder een vergrootglas zat. De aandacht was niet oprecht en geforceerd. 

Ik druk me makkelijker uit in het Engels, dus ik ga zo verder.

I really tried to pay attention to everything in class, still I always get distracted. For some reason I just can’t focus well, and they would blame me for not paying attention to their class. Meanwhile I can’t really help it.

It feels like you should change yourself for school, like everyone should be the same. You’re not even allowed to laugh in class or stuff like that. I’m sorry, but how are we supposed to like school and working if we aren’t allowed to even laugh.

The time when my teacher asked me in the middle of me doing a project with my friend to come to a different empty classroom real quick to talk. She told me I should start to ‘act normal’ or we’d have to get the (leerplichtambtenaar?) to help or something like that, I can’t clearly remember what she said to be honest. I only remember her telling me a lot about those 2 things and me crying.

Normal, like I’m not some weirdo. Instead of trying to change me, change the way of teaching. I wouldn’t mind a kid bullying me, I can take that. But a teacher? Grow the hell up.

Mijn ideale school? Platgebrand☺️ Grapje natuurlijk.

With a different way of teaching, one so that each student could enjoy it for people like me, make it more fun. I also think that we don’t have to learn every single thing in the world. Study what you really need. I think learning France is pretty useless if you don’t need it? There are more important things in life than learning 9493849393848493 different languages.

They should start teaching kids how to survive in this world, not how to say hello in 10 different languages.

I don’t really know to be honest, for myself, I think I would like to be able to go to a good school, and be able to complete it someday.

Y’all have to understand that kids won’t learn faster if you yell at them. You don’t need to change the kid, change the way of teaching instead. Let them do what they would like to do. If they don’t like math, they won’t like it more if you force them to make it.”

Saskia, de moeder van Katja, schrijft:

“Op haar 4e brachten we onze kerngezonde, vrolijke kleuter vol vertrouwen naar de zorgvuldig uitgekozen basisschool. Op haar 9e hadden we geen andere keuze dan haar thuis te houden, alleen dan verdwenen haar suïcidale gedachten, lichamelijke en psychische klachten.

Dat het onderwijs niet past bij mijn kind kan ik accepteren, dat niemand wilde luisteren of helpen vind ik bizar.

In plaats van hulp kregen we vooral weerstand, wantrouwen en strijd. Het stortte ons in een gevaarlijk isolement waar we met veel geluk en een stevig netwerk uit konden komen.

Volgens mij is er geen enkele professional die zijn bed uitkomt om een kwetsbaar kind het figuurlijke ravijn in te duwen. Helaas gebeurt dat wel, en daar moeten we het over durven hebben met elkaar.

Het ligt niet alleen aan het systeem, dit systeem is ontworpen om het belang van het kind te dienen. En er is ook ruimte om dat te doen, men moet wel bereid zijn dit te zien of te leren zien.

Niemand gaat een professional ontslaan wanneer die in het belang van het kind een out of the box beslissing maakt. En al was dat wel zo, wil je dan echt serieus die baan houden?

Als ouder liep ik tegen (soms nog steeds) veel wantrouwen bij leerkrachten, IB-ers, casemanagers, leerplicht, samenwerkingsverband enz.

Alsof ik een belang heb om mijn kind thuis te houden van school, behalve het waarborgen van haar welzijn.

Juist een ouder wil het beste voor zijn kind daar mogen we best vanuit durven gaan.

Laten we stoppen met tegenover elkaar zitten, we willen allemaal hetzelfde. Ik ben ervan overtuigd dat als we samen de handen ineen slaan, het probleem van niet- passend onderwijs kan worden opgelost.

Het probleem wat overigens niet de thuiszitter is, dat is enkel het gevolg.

Phileine (15) schrijft zelf:

“Ik vind school leuk en leerzaam, omdat ik echt contact heb met anderen. De lockdown was niet leuk, omdat ik toen geen echt contact kon hebben met mijn vrienden. Digitale school vind ik niet zo fijn.

Soms voel ik me onzeker. Dat is niet zo fijn. Dan denk ik dat anderen mensen naar mij kijken. Dat maakt me dan een onzeker.

Ik zou me fijn en soms minder onzeker willen voelen op school.

Mijn ideale school is een plek in de natuur. Nu is mijn school in de stad, want daar woon ik. Maar een boerderij zou erg mooi zijn. Met dieren. Maar ook met veel vriendinnen.

Ik droom ook van wonen op een boerderij. Afgewisseld met de stad, waar mijn broers en zussen wonen.

Wat ik wil is dat we lief zijn voor elkaar. En echt elkaar ontmoeten.”

Iddo, (stief)vader van Phileine, schrijft:

“Mijn lieve dochter Phileine heeft een uitdaging. In tegenstelling tot haar broer en zussen is bewegingsvrijheid voor Phileine minder vanzelfsprekend.

In de grote wereld is ze kwetsbaar. School is voor haar een belangrijk houvast en sterkt haar in haar gevoel van eigenwaarde.

De lockdowns maakten de leefwereld van Phileine veel kleiner in vergelijking met haar leeftijdgenoten.

Het wekelijks toegestuurde huiswerk sloot niet aan op haar behoeftes. De gevoelens van eenzaamheid en onzekerheid werden in die periode behoorlijk gevoed.

Geen kind kan zonder verbinding met andere jongeren. De ontmoeting met de ander heb je nodig voor een beter gevoel van eigenwaarde.

Het klinkt misschien raar, maar ergens ben ik ook wel dankbaar voor deze turbulente periode en ervaring.

Ja, ik ben van mening dat er landelijk meer geregeld had kunnen en moeten worden voor de leerlingen van het VSO. Maar wat het tegelijkertijd heeft laten zien is het enorme belang van écht contact.

Juist in deze steeds digitaler wordende wereld is het een soort van wake-up call om met positieve moed te strijden voor een meer menselijke wereld.

Een onderwijsvorm waar de leerling en het menselijke contact centraal staat.

Op haar nieuwe school voelt Phileine zich helemaal senang.

Ik gun als ouder ieder kind een school wereld waar mensen elkaar in de ogen kijken. Daar wordt het onderwijs en de wereld uiteindelijk veel rijker van.”

Jazz (10) schrijft zelf:

“Ik vind school niet leuk, omdat ik veel slechte ervaringen heb met school. Dit is doordat veel juffen en meesters boos tegen mij deden.

Dan ben ik boos maar ook heel verdrietig, omdat de juffen en de meesters niet naar mij luisteren.

Toen ik het een keer moeilijk vond om mee te doen in de klas, werd ik boos. Toen werd de directeur erbij gehaald en die heeft mij heel hard de klas uit getrokken. Hier werd ik heel verdrietig van.

Ik wil me fijn en blij voelen op school.

Ik wil een school met goede meesters en juffen die naar je luisteren en tijd hebben om genoeg aandacht aan je te geven. Ook wil ik veel ruimte voor buiten spelen.

Ik zou willen dat de scholen meer tijd en aandacht geven aan de kinderen die niet goed kunnen leren of op een andere manier les nodig hebben. Nu lukt dit de meesters en juffen niet.

Mijn droom is om later bij de politie te gaan en dan lid te zijn van het arrestatieteam.”

Didem, moeder van Jazz, schrijft:

“Herhaling is de kracht van de boodschap…..

Althans, Dat is wat ze je op school leren.

Wat leerkrachten daarbij vergeten is dat het herhalen van negatieve uitlatingen ook een krachtige boodschap nalaat.

Het hebben van een zoon met faalangst en een laag zelfbeeld is best uitdagend. Helemaal als een school hier niets mee kan.

• De dagelijkse ‘je bent stout!’ doe eens normaal!’, ‘je bent niet goed bezig!’ maken het alleen maar lastiger om hier mee om te gaan.
• Ouders op het schoolplein zien alleen maar een ‘vervelend kind’ zonder te vragen naar wat erachter zit en waardoor het negatieve zelfbeeld wordt versterkt.
• Een directeur die haar handen niet thuis kan houden en haar woorden niet op de juiste manier weet te gebruiken met alle gevolgen van dien! 

Scholen schermen maar al te graag met ‘handelingsverlegen’ waardoor zij een vrijbrief hebben om een kind naar een andere school (lees speciaal onderwijs) te sturen. Wat het allemaal lastig maakt is, wanneer je kind niet in aanmerking komt voor een andere school. ‘Passend onderwijs’ kan niet geboden worden, scholen kunnen niets met ‘het kind’ maar in Nederland hebben wij wel een leerplicht. 

En dan?! 

Negatieve uitlatingen die jaar in, jaar uit worden gedaan door leerkrachten zijn niet ineens om te turnen naar iets positiefs. Als ouders zijnde kan je 100 duizend complimentjes geven, die ene negatieve blijft hangen!

Jazz heeft nu een ‘tussenfase’ iets wat niet wordt aangemoedigd door de leerplichtambtenaar maar het helpt Jazz wel!

En wij? Wij weten zeker dat hij er komt! Want wij zien een ontzettend lief kereltje wat engelengeduld heeft met kleine kindjes, wat ontzettend leergierig is als het gaat om onderwerpen die hem interesseren. En nee! Dat zijn niet taal en wiskunde! Maar wel die onderwerpen die er later toe doen!

Wij weten het zeker! Hij gaat ons verbazen, let maar op!”

Jade (17) schrijft zelf:

“Ik vind het leuk om te leren en om mijn klasgenoten en vrienden te zien, maar zoals de school nu is opgezet kan ik eigenlijk niet helemaal mezelf zijn.

Ik heb wel de antwoorden op vragen, maar niet de woorden. Vooral als een vraag onverwacht komt van een leraar kan ik niet reageren.

Ik ben niet hetzelfde als andere leerlingen. Mijn brein is anders gestructureerd en daardoor begrijp ik hen niet goed en zij mij ook niet.

Als het niet goed voelt krijg ik hoofdpijn en buikpijn.

Wat ik zou willen is me als mezelf voelen. Niet anders moeten zijn om begrepen te worden.

Het zou fijn zijn als de school meer ingericht zou zijn op neurodiversiteit. Er zijn geen standaard mensen. Scholen moeten dus meer neurodivers ingericht worden, zodat er meer gelijkwaardigheid ontstaat.

Ik ga nu van VWO naar HAVO, omdat ik geen aanleg heb voor talen. Een tweede vreemde taal is een voorwaarde op het VWO en dit lukt me gewoon niet. Mijn voorkeur ligt juist bij de bèta vakken en daar heb ik ook mijn vervolgopleiding op uitgekozen. 

Mijn droom is om na mijn examen door te studeren en mensen te helpen door in een laboratorium medicijnen te ontwikkelen. “

Ursula, moeder van Jade, schrijft:

“Wat voor mij als moeder lastig is in het huidige schoolsysteem, is dat ze mijn kind niet zien voor wie het is. Alle kinderen worden naar mijn idee als standaard gezien terwijl geen kind standaard is. Met z’n allen maken ze de norm, de standaard, maar geen kind voldoet daaraan. Kijk net even verder, naar het individu. En luister! ” 

Julia (15) schrijft zelf:

“School is voor mij heel vervelend. Ik word gepest om hoe ik eruit zie en ook random. En als ik ermee naar docenten ga dan wordt er gezegd dat die pesters dat niet mogen, maar ze doen er heel weinig aan. 

Die kinderen worden niet aangepakt. Maar ik moet dan allerlei therapieën volgen en dus ligt het weer aan mij. 

Het klopt gewoon niet.

Het maakt me boos en dan moet ik toch vaak huilen.
Maar ik vind het lastig om over mijn gevoel te praten…

Dit gevoel is eigenlijk standaard zo als ik de school in loop.

Ik zou me gewoon goed willen voelen. Dat ik niet bang hoef te zijn dat iemand weer iets stoms tegen me zegt

Als ik mocht kiezen zou ik liever geen school willen. Anders zou ik willen dat ik in elk geval m’n eigen rooster mag kiezen. Zelf weten welke lessen ik volg. Ik zou alle pesters wegsturen. Ik wil dat het gewoon gezellig is en dat ik gewoon mezelf mag zijn. Zonder dat iemand weer raar naar me kijkt en lelijke dingen zegt.

Ik zou graag willen dat iedereen gewoon aardig tegen me is.

Alles wordt gericht op het slachtoffer. Maar ze moeten durven het anders en strenger aan te pakken. Want ik kan nog 100 keer naar een therapeut, maar daar gaan die pesters echt niet door ophouden!”